LOCIS 2
Program rezydencji artystycznej 2014

Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu we współpracy z Wydziałem Sztuki przy Radzie Hrabstwa Leitrim oraz Botkyrka Konsthall w Sztokholmie organizuje LOCIS – dwuletni program rezydencji artystycznej i wymiany kulturalnej między Polską, Irlandią i Szwecją.

LOCIS to słowo pochodzące od łacińskiego „locus”, oznaczającego miejsce lub położenie, a również centrum jakiejś działalności. Słowo LOCIS wiąże się etymologicznie z takimi pojęciami, jak lokalny, lokować, lokacja, lokator… i wszystkie one są ważne dla kluczowej idei naszego projektu, którego celem jest pobudzanie procesów i praktyk artystycznych w różnych kontekstach – wiejskim, podmiejskim i miejskim, oraz wspieranie artystów działających w tego typu lokalizacjach lub w odniesieniu do nich. LOCIS jest więc programem zarówno badawczym, jak i rezydencyjnym, dzięki któremu będą mogły rozwijać się inicjatywy artystyczne dotyczące takich pojęć, jak miejsce, teren, lokalizacja oraz topos, z uwzględnieniem wielości ich potencjalnych konotacji środowiskowych, społecznych, politycznych, ekonomicznych i kulturalnych.

LOCIS to projekt, w ramach którego chcemy dzielić się wiedzą oraz stworzyć młodym artystom warunki do współpracy niezależnie od miejsca zamieszkania, a także umożliwić im nawiązywanie twórczych kontaktów oraz dialogu z uznanymi na świecie artystami/architektami, którzy również wezmą udział w projekcie. Do każdej edycji program rezydencji zapraszani będą młodzi artyści z Polski, Szwecji i Irlandii. Będą oni mieli szansę współpracować nie tylko ze sobą, ale też z uznanymi artystami o znaczącym dorobku.

We wszystkich trzech państwach program rezydencji LOCIS trwa trzy tygodnie, choć nie są to tygodnie następujące po sobie. Zakończy go wystawa oraz seminarium.

Instytucje partnerskie:

SZWECJA: Residence Botkyrka to program rezydencji dla artystów, kuratorów i architektów aktywnych na scenie międzynarodowej, zainteresowanych działaniem związanym z konkretnym miejscem. W ramach programu rozwijane są nowe formy sztuki w przestrzeni publicznej, a także wspierane projekty, które wymagają dłuższego pobytu w określonej lokalizacji. Residence Botkyrka pragnie stworzyć warunki sprzyjające wolności artystycznej oraz promowaniu zaangażowania społeczności lokalnej. Program Residence Botkyrka prowadzony jest przez Botkyrka Konsthall w Botkyrka – części Wielkiego Sztokholmu, a zarazem jednej ze szweckich gmin najbardziej zróżnicowanych pod względem pochodzenia społeczności – jej mieszkańcy pochodzą z ponad osiemdziesięciu różnych krajów i mówią ponad stoma językami. Botkyrka Konsthall zajmuje się kwestiami współtworzenia oraz tym, w jaki sposób interakcje między ludźmi mogą promować sprawiedliwość i zmianę społeczną. Niektóre zagadnienia i tematy pojawiają się wielokrotnie, na przykład zmiany klimatyczne, globalizacja czy też społeczna rola muzyki. Więcej informacji: botkyrkakonsthall.se

IRLANDIA: Wydział Sztuki Rady Hrabstwa Leitrim zajmuje się promocją sztuki i artystów w hrabstwie Leitrim w pólnocno-zachodniej Irlandii. Prowadzi i koordynuje programy zachęcające osoby indywidualne oraz społeczności do uczestnictwa w działaniach artystycznych, a także zapewnia możliwości rozwoju zawodowego poszczególnym artystom. W ramach pierwszej edycji programu LOCIS Wydział Sztuki podejmie współpracę z Ośrodkiem Rzeźby Leitrim znajdującym się w Manorhamilton w hrabstwie Leitrim. Ośrodek Rzeźby Leitrim wspiera projekty badawcze oraz eksperymentalne w zakresie produkcji oraz prezentacji interesujących i nowatorskich prac, a także nabywania tradycyjnych i współczesnych umiejętności i wiedzy. W programie instytucji znaleźć można wystawy, rezydencje artystyczne, warsztaty, szkolenia, projekty badawcze, zajęcia prowadzone przez ekspertów, wykłady, sympozja oraz inne projekty poświęcone okolicy i alternatywnym, przyjaznym środowisku praktykom artystycznym z wykorzystaniem translokalnej współpracy sieciowej. Więcej informacji: www.leitrimsculpturecentre.ie

Realizacja projektu LOCIS, łączącego osoby działające w zakresie kultury i sztuki na terenach wiejskich, podmiejskich i miejskich w Irlandii, Polsce oraz Szwecji, możliwa będzie dzięki finansowaniu z funduszu programu unijnego Kultura 2000.

W ramach pierwszej edycji LOCIS liderami poszczególnych artystycznych grup byli Jarosław Kozakiewicz, Jonas Nobel i Dominik Stevens. Znany polski artysta i architekt Jarosław Kozakiewicz prowadził program rezydencji w Irlandii, Jonas Nobel, artysta oraz członek kolektywu projektowo-architektonicznego Uglycute – w Polsce, a architekt Dominic Stevens – w Szwecji.

W toruńskiej edycji projektu wzięli udział artyści: Patrycja Orzechowska (Polska), Arek Pasożyt (Polska), Cathal Roche (Irlandia) i Maja Hammarén (Szwecja).

Druga edycja programu LOCIS rozpocznie się na przełomie czerwca i lipca 2014.

„Moja twórczość angażuje idee i działania, które ułatwiają wytwarzanie znaczeń w ramach codziennych doświadczeń.  Zadaję pytania dotyczące zbiorowych zachowań, a także pobudzam lub sugeruję alternatywne narracje dotyczące relacji między artysta a instytucją, sferą publiczną i prywatną, jak również systemami klasowymi, ideologią i historią.

W ramach programu LOCIS będę opiekował się biorącymi w nim udział artystami i kierował wymianą doświadczeń między nimi, dążąc do krytycznego zrozumienia rozwoju ich twórczości, kontekstu jej powstawania i/lub jej prezentacji. Moim zamysłem jest odnowienie wizualnych działań lub procesów opartych na badaniach formy i tematu. Ich wyniki – niezależnie, czy ostateczna praca powstaje, czy nie – powinny angażować i artystę, i publiczność, do której się on kieruje, z dynamiką, która rzuca wyzwanie zarówno twórcy, jak i odbiorcom. Projekt bierze pod uwagę specyficzne warunki każdej indywidualnej praktyki artystycznej oraz złożoność i sprzeczności tkwiące w faktycznej prezentacji dzieła sztuki” (Seamus Nolan)

/ Seamus Nolan

„Seamus Nolan używa metod »formalnego repozycjonowania«, aby oddać charakter instytucji, z którymi współdziała. Świadomy roli, jaką odgrywa jako artysty w ramach geografii kulturowej i polityki instytucjonalnej, używa swojej pozycji i wyjątkowych przywilejów nadawanych mu przez instytucje, które go wspierają, aby skierować zainteresowanie z powrotem właśnie na nie” (Jonah King 2012).

Jego ostatnie projekty to: 10th President, Temple Bar Gallery, Dublin; Newtopia, the state of human rights, Mechelen, Belgia; The Trades Club Revival, który wskrzesza działalność tradycyjnego Working Man’s Club w Sligo; Flight NM7104 (próba porwania samolotu Ryanair w dzień św. Patryka; wystawa i seminarium zlokalizowane w opuszczonym budynku terminalu lotniczego Cork); odmowa uczestnictwa w Dublin Contemporary 2011; próba sprzedaży opuszczonego domu Barbary Luderowski – założycielki i dyrektorki Mattress Factory Pittsburgh; Corrib Gas Project Arts Centre – wystawa indywidualna, która dotyczyła gazociągu Corrib i społeczności północnego Mayo, na którą wpłynęła jego budowa; Every action will be judged on the particular circumstances – współpraca z pięcioma aktywistami pacyfistycznymi na rzecz rozbrojenia sił powietrznych lotniska Shannon; Hotel Ballymun, gdzie przekształcił część wieżowca mieszkalnego na przedmieściach Dublina w rodzaj hotelu typu butikowego.

/ Phoebe Dick

Phoebe Dick jest artystką, graficzką, pracuje też ze słowem. W latach 2004–2008 studiowała w National College of Art and Design. W 2007 roku brała udział w programie Erasmus (grafika warsztatowa, Akademia Sztuk Pięknych w Poznaniu). Uczestniczyła w The Art of Change-Making – kursie prowadzonym przez Crawford Arts Participation and Development Programme (Cork), The Institute for Social Sculpture (Oxford) i The Knowmads Creative Business School (Amsterdam). Brała także udział w Protecting Place, mającym miejsce w Rossport, gdzie ludzie zaangażowani w kampanię przeciw gazociągowi Corrib dzielili się doświadczeniami z ludźmi zaangażowanymi w inne kampanie społeczne, zwłaszcza ruch Anti-Fracking. Współpracowała z Leitrim Sculpture Centre jako wolontariuszka i koordynatorka pracowni grafiki. Uwielbia spotykać się z ludźmi i stara się często ćwiczyć grę na gitarze i ukulele.

/ Emma Houlihan

Emma Houlihan jest producentem kulturalnym i artystką, której twórczość obejmuje projekty publiczne, partycypacyjne i oparte o praktykę kuratorską. Houlihan kreuje dyskurs między sztuką i społecznością poprzez bezpośrednie angażowanie ludzi i miejsc, współpracę z członkami społeczności parkourowej w Dublinie czy pomoc mieszkańcom Greensboro (Północna Karolina) w przebudowie ich domów. Jej prace dotyczą połączeń i więzów, które tworzą się na bazie tych doświadczeń, akcji wydobywających potencjał zmiany niesiony przez praktyki oparte na współpracy. Brała udział w międzynarodowych programach rezydencji, tj. PLATFORM (Vasa, Finlandia), FRAGMENTED CITY (Fondazione Antonio Ratti, Como, Włochy) i Elsewhere Artist Collaborative (Greensboro, NC, USA). Brała udział w wystawach: How do you Know? (Blanspace, Oakland, CA, USA), Too early for Vacation, (ev+a, Limerick, curator: Hon Hanru),alt_cph (Kopenhaga, Dania) i City of Ideas (Galway, Irlandia). Otrzymała nagrody Emerging Artist (2007/2008) od irlandzkiego National Sculpture Factory oraz Arts Council of Ireland Bursary Award (2009). Emma aktualnie mieszka i pracuje w Dublinie i Sztokholmie.

/ Liliana Piskorska

Liliana Piskorska urodziła się w 1988 roku. W 2013 r. ukończyła Wydział Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Obecnie jest doktorantką Elżbiety Jabłońskiej na WSP. Brała udział w ponad 40. wystawach indywidualnych i grupowych zorganizowanych w Polsce. W 2011 roku brała udział w programie wymiany studenckiej na Uniwersytecie Warszawskim. W 2012 r. uczestniczyła w rocznym programie realizowanym w CSW w Toruniu pod nazwą Przeprojekt, który koncentrował się na współpracy lokalnych artystów. Od 2013 roku jest członkinią samokształceniowej grupy artystycznej skupionej wokół Galerii nad Wisłą. Artystka koncentruje się na poszukiwaniach oscylujących wokół zagadnień takich jak feminizm i idea „prywatne jest polityczne”, ale postrzega je z perspektywy wywodzącej się z posthumanizmu, ekofeminizmu i sytuacji mniejszości. Jej twórcza aktywność ma charakter bardzo analityczny; jest związana z aktualną społeczną i kulturową sytuacją. Stosuje różne media: od rzeźby i rysunku, po performans i happening. Bardzo często używa siebie i swego ciała do tworzenia dzieł sztuki.

/ Dagmara Pochyła

Urodziła się w Toruniu w 1983 roku. W 2007 roku ukończyłam Wydział Sztuk Pięknych na UMK w Toruniu, kierunek Edukacja Artystyczna, specjalizacja Plastyka Intermedialna. Praca teoretyczna pt. „Wpływ nowych mediów na strukturę narracji filmowej”, na podstawie „Trylogii Qatsi” pod kierunkiem dr Bernadety Didkowskiej ściśle wiązała się z obszarem jej poszukiwań artystycznych. Swój dyplom zrealizowała w pracowni prof. Wiesława Smużnego. Ta interaktywna instalacja video pt. Byt projekcji/projekcja bytu prezentowana była podczas wystawy pokonkursowej IV Edycji Samsung Art Master w CSW Zamku Ujazdowskim w Warszawie, podczas pokonkursowej wystawy Start Point w Galerii Klenova w Czechach, jak również (w formie dokumentacji) w Galerii Wozownia w Toruniu podczas wystawy Dyplom Roku 2007. W swoich realizacjach posługuje się głównie mediami wideo, instalacji i performansem. Jej wczesne prace skupiały się na nowych technologiach i nowych mediach, wywieranym przez nie wpływie na formy komunikacji międzyludzkiej oraz charakterze owych zmian samych w sobie (Byt projekcji/projekcja bytu, Od lewa do prawa). Akcje performans poruszały temat relacji między indywidualnością, a intuicyjnie odbieraną jednością świata, temat współzależności istnień (Wiadomość, Kto jest twoim panem). Obecne są też wątki równoległości i dwoistości w obrębie jednostki, zaburzenia percepcji miejsca i czasu, próby ujęcia stanów „pomiędzy” (Not found yet, Umarła królowa/niech żyje królowa). Aktualnie porusza się w obrębie haseł posthumanizmu, bada relacje natura-kultura, tropi ludzką zwierzęcość (Sacral Plexus, Obietnica, Mandatorium), co jest niejako rozwinięciem/pogłębieniem poprzednich zainteresowań.

Darmowy dostęp do publikacji LOCIS:

 Partnerzy:

Tags: locis, program rezydencyjny, rezydencje artystyczne