Otwarcie wystawy: 7 listopada o 19:00

„Enter Quickly as I Am Affraid of My Happiness” (2000:123). Derrida wyjaśnia: To tak, jakby obcy był w stanie ocalić gospodarza oraz uwolnić jego siłę; tak, jakby gospodarz, jako gospodarz, był więźniem własnego domu oraz własnej siły, siebie samego, swojej podmiotowości (własna podmiotowość jest więzieniem). Więc to rzeczywiście gospodarz, ten, który zaprasza, zapraszający gość, staje się zakładnikiem – i w rzeczywistości zawsze nim był. Gość natomiast, zaproszony zakładnik, staje się tym, który zaprasza tego, który zaprasza, gospodarzem gospodarza. Gość staje się gospodarzem gospodarza. Gość (hôte) staje się gospodarzem (hôte) dla gospodarza (hôte). (2000: 123-25) (Chin-yuan Hu 2013).

Jacques Derrida mówi o lęku związanym z utratą samego siebie wynikającą z akceptacji inności, przedstawiając pojęcie gościnności jako względne w odniesieniu do relacji gospodarz-gość lub bezwarunkowej gościnności polegającej na pełnej akceptacji odmienności. Możliwość tego, że gospodarz staje się gościem czy też gość gospodarzem gospodarza dotyczy owej podstawowej akceptacji innego oraz ewentualnej zmianie, która może dokonać się podczas ich spotkania. To stwierdzenie pozwala uwidocznić konwencjonalność oraz się jej wyrzec się, a także tworzy poziom, na którym gospodarz i gość mogą spotkać się jako równi sobie.

Prace prezentowane w ramach projektu LOCIS powstały na bazie założenia, że zmiana jest zarazem możliwa, jak i potrzebna; prace mają przekształcać i przekraczać podziały między pojęciem artysty/artystki i aktywisty/aktywistki, widza i performerki/performera, protagonistki/protagonisty i podmiotu. Aby sprowokować i zasugerować alternatywne narracje w ramach owych relacji, prace artystek/artystów badają przestrzenie zbiorowych zachowań. Galeria staje się miejscem aktywności i zaangażowanie, jednym z wielu kolejnych miejsc – prace są bowiem rozmieszczone zarówno w przestrzeni publicznej, wspólnej, jak i prywatnej, osobistej.

Galeria pełni rolę fundamentu, wspierającego inicjatywy poszczególnych artystek/artystów, rolę gospodyni/gospodarza wobec tych różnorodnych działań artystycznych o odmiennym kulturowym i społecznym tle. Waha się między rolą gospodarza/gospodyni i gościa, między warunkowym i bezwarunkowym, informuje o znaczeniu i tożsamości w procesie pozycji i dyspozycji.

Phoebe Dick (Irlandia) igra z pojęciem performera i performensu, proponując plaformę wymiany przez akt współuczestnictwa – w zamian za bilet na wystawę, widz jest zaproszony do występowania przed zespołem CSW przed wejściem do instytucji. Poprzez mechanizm wystawy, performensu i wymiany, artystka uruchamia obiekty i proces ich zaangażowania.

Liliana Piskorska (Polska) zachęca zespół CSW i publiczność do ponownego przemyślenia misji placówki kulturalnej, inicjując dialog wokół obecności zagadnień związanych z kształtowaniem płci kulturowej i upolitycznianiem tożsamości w założeniach programowych instytucji kultury. Artystka występuje na rzecz społecznej i kulturowej odpowiedzialności wobec artysty i dzieła sztuki, rozważając kwestię tego, czy publiczne instytucje mają możliwość kształtowania myśli społecznej.

Dagmara Pochyła (Polska) poddaje refleksji zbiorowość, wprowadzając do przestrzeni galerii codzienne publiczne struktury w roli obiektów o charakterze monumentalnym. Te pomniki, kształtujące pamięć i zbiorową tożsamość, podważają istnienie wspólnych znaczeń w obszarze historii i ideologii, te krnąbrne obiekty nie mogą być zawłaszczone; oferują widzowi szansę zrewidowania własnej pamięci.

Emma Houlihan (Irlandia/Szwecja) waha się pomiędzy rolą protagonistki i antagonistki, odczytując miasto i jego transformacyjny potencjał. Seria działań w przestrzeni miejskiej i w galerii, interakcje i interwencje, które krystalizują przypadkowy moment w rozwijającym się procesie badania.

Seamus Nolan (Irlandia) inicjuje projekt odtworzenia zdemontowanych reliefów autorstwa 2 mało znanych polskich artystów – Józefa Mulewskiego i Czesława Woźniaka, umieszczonych we wnętrzach tzw. Domu Dziecka w Toruniu. Dekoracje zniszczono ostatnio podczas remontu wnętrza na potrzeby nowego najemcy, Pizza Hut, mimo że zewnętrzna elewacja budynku objęta jest opieką konserwatorską jako część zabudowy toruńskiej Starówki.

Darmowy dostęp do publikacji LOCIS:

 http://issuu.com/padraigcunningham/docs/locis_book_design_final_issue/0