Rzeźba – ascetyczna w środkach wyrazu i abstrakcyjna w formie – składa się z dwóch elementów: obłej, jajowatej bryły z granitu oraz płaskiego, stalowego elementu w kształcie wycinka koła (…).

Zmienność odczuwania i percepcji przestrzeni – konsekwencja subiektywnych doświadczeń podmiotu, zawierająca osobliwą sprzeczność między obiektywnym „jest”, a „widzę” oraz „wiem” – stanowi jedną z kluczowych kwestii twórczości Andrzeja Borcza. Istotą Pejzażu XXXI jest „odkrycie” konkretności i ostrości horyzontu – w poznaniu zmysłowym postrzeganego jako rozmazana linia, obszar dwuwymiarowy bez wyraźnie oznaczonych, widocznych granic. Jest on oglądany wzrokiem niemal nieruchomym w przeciwieństwie do trójwymiarowego odbioru przedmiotów usytuowanych blisko podmiotu. Komentarz autora wskazuje także na egzystencjalny i metafizyczny poziom rozważań na temat horyzontu jako kresu i celu. Nadając sens działaniom, konkretyzując się w procesie tworzenia, synonim nieosiągalnej doskonałości przybiera coraz bardziej wyrazistą formę. Jest to punkt ostateczny, stanowiący nieuchronny koniec wszelkich działań i doświadczeń.

Marta Ipczyńska

Zakup w ramach Narodowego Programu Kultury Znaki Czasu (2007)