Obraz Stanisława Borysowskiego, jest kompozycją abstrakcyjną, utrzymaną w jednorodnej gamie kolorystycznej, w której przeważają odcienie szarości, wzbogaconej gdzieniegdzie intensywnymi błękitami, fioletami i zieleniami. Pole obrazowe wypełnia organiczna struktura o bogatej fakturze powstałej z nawarstwień zamaszyście i wielowarstwowo nakładanej na płótno farby olejnej. Pojawiają się na niej podłużne formy, zbiegające się, bądź rozrzucone swobodnie niby spękania malarskiej powierzchni. Te spontaniczne powstałe ślady, przywodzące na myśl dynamikę procesów niszczenia, jak erozja czy korozja, zdają się wykazywać tendencję do promienistego rozprzestrzeniania się poza kadr obrazu.

Dzieło stanowi charakterystyczny przykład twórczości Stanisława Borysowskiego, który w połowie lat 50. ubiegłego wieku odszedł od figuracji i tworzył odtąd malarstwo będące w ścisłej relacji z uprawianymi wówczas odmianami abstrakcji niegeometrycznej. Swobodna ekspresja barwnych i fakturalnych śladów, przypominających biologiczne lub geologiczne formy bezpośrednio nawiązuje do sztuki informelu i dokonań takich artystów jak Wols, Henri Michaux, czy Antonio Tàpies. Co istotne, w rodzimej perspektywie Stanisław Borysowski może być uznany za jednego z pionierów tego nurtu obok Tadeusza Kantora, Jerzego Tchórzewskiego, czy Jana Ziemskiego, zwłaszcza że utrzymane są w nim nie tylko prace malarskie, ale także graficzne.

Filip Pręgowski

Zakup w ramach dotacji Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego, z inicjatywy Stowarzyszenia Przyjaciół Sztuk Pięknych Znaki Czasu w Toruniu (2007).