Artysta odnosi się do arcydzieła Kobro, które jest jednocześnie jednym z jej nielicznych zachowanych prac. Miękkie, organiczne formy różnią się zasadniczo od opartych na kanciastych prostopadłościennych strukturach Kompozycjach przestrzennych (8) i (9), których reprodukcje zamieściło prestiżowe pismo „Abstraction Création” w 1935 roku. Czy artyście chodziło więc o wyimaginowane działania artystki, które – motywowane ambicją wpisania się w męską narrację awangardy – upodabniałyby jej twórczość do awangardowych patriarchów? W takim ujęciu tytułowe „prasowanie” byłoby tyleż mimikrą, co feministyczną procedurą kradzenia języka, a przede wszystkim uniwersalną odpowiedzią artysty na zapotrzebowanie społeczne, by wykonać dzieła „wyprasowane”. Tak czy inaczej, motyw prasującej Kobro pojawia się na wielu obrazach i grafikach artysty, niektóre z nich tytułuje Prasuje Kobro lub wręcz Prasuję Kobro, włączając je do cyklu Psycho-somo-socjo-analiza. Gra tytułem wskazuje, że opowieść o rosyjskiej uczennicy Malewicza i jej męża Władysława Strzemińskiego, która stała się mitem założycielskim polskiej awangardy, obrosła w wiele przypowieści, przypominając jednocześnie, że jest w niej sporo niewyjaśnionych faktów. Dlatego wyobrażone i namalowane opowieści Sobczyka pełnić mogą role apokryfów polskiej awangardy, interpretującą ją bez starań o doktrynalną zgodność z jej ideami.

Anna Markowska

Zakup ze środków własnych w ramach programu Kolekcje – Regionalne kolekcje sztuki współczesnej (2012)