Artyści: John Cage, Yoko Ono, Marina Abramović, VALIE EXPORT, Natalia LL, John Baldessari, Neša Paripović, Ulay, Marek Sobczyk, Katarzyna Kozyra, Maurizio Cattelan, David Michalek, Pierre Bismuth, Jonathan Monk, Vanessa Beecroft, João Onofre, Francesco Vezzoli, Gil Kuno, Partick Tuttofuoco, Nezaket Ekici, Pilvi Takala, Marlene Haring, Ana Prvački, Mihoko Ogaki, Malin Ståhl, Branko Milisković, Francesco Fonassi, Nicola Ruben Montini, Lerato Shadi, Maks Cieślakkuratorka: Dobrila Denegri
Życie, życie, samo życie… jest sztuką absolutną!
Gdy Yves Klein wypowiedział po raz pierwszy te słowa, były one bardzo prowokacyjne. Nie tylko podważyły tradycyjne pojęcia sztuki, ale i zapowiedziały strategie artystyczne, które na przełomie lat 60-tych i 70-tych zdecydowanie poszerzyły granice sztuki, łącząc ją z innymi językami ekspresji.
Teatr życia: jedna i wiele akcji jest wystawą poświęconą tym działaniom artystycznym, które szukają punktów wspólnych pomiędzy sztuką, muzyką eksperymentalną, nowoczesnym tańcem i teatrem. Ma na celu zwrócenie uwagi nie tylko na działania, które zatarły granice między wymienionymi dyscyplinami, ale przede wszystkim na te, które zakwestionowały społeczne konwencje w poszukiwaniu alternatywnych modeli sztuki i życia, wprawiając w ruch wyzwalającą energię, która wstrząsnęła światem w późnych latach 60-tych i na wczesnym etapie lat 70-tych.
Fluxus, performance, body art i wszystkie inne tendencje artystyczne, które skupiają się na akcji i na ciele (artysty) jako temacie, a zarazem obiekcie pracy, będą punktem wyjścia dla wystawy pokazującej drogi, którymi porusza się młoda generacja artystów przemawiająca podobnym językiem. Anarchizujące, uwalniające a nawet heroiczne gesty sztuki lat 60-tych i 70-tych, jej teatralność i wywrotowość ciągle odbijają się echem w praktyce młodej generacji artystów, choć wydaje się, że współcześni kładą nacisk raczej na powtarzalność, niż oryginalność, traktując ją jako pewną strategię na wyrażenie czegoś nowego.
Dlaczego to robią? Dlaczego pokazują coś jeszcze raz? Jaka jest motywacja artystów, zwłaszcza młodszej generacji, która sprawia, że wracają do prac/akcji, które miały miejsce całe dekady wcześniej? Będzie to jeden, ale niejedyny z punktów, na których skupi się wystawa. Kolejny będzie badał dychotomie: akcja/nieaktywność, ruch/bezruch, obecność/nieobecność.
Cisza, powolność, minimum gestów są powszechnie zauważalne w pracach młodych performerów, a poprzez naszą wystawę spróbujemy przyjrzeć się, w jaki sposób redukowanie ekspresyjnego języka jest w stanie spotęgować i wyrażać artystyczne prawdy.
Rozpoczynając od kilku ważnych prac Yoko Ono, VALIE EXPORT, Mariny Abramowicz i Natalii LL, wystawa ta będzie podróżą poprzez wielość „pejzaży ciała”, które mogą być statyczne lub dynamiczne, pokazywane na żywo bądź na taśmie filmowej.
Teatr Życia będzie także podróżą przez prowokujące i rzucające wyzwania wypowiedzi, poprzez które współcześni artyści (Cattelan, Beecroft, Vezzoli, Kozyra, Montini, Haring) odnoszą się do kwestii konwencji patriarchalnego społeczeństwa, politycznych i religijnych autorytetów, wolności seksualnej, jak również tabu sztuki. Wystawa zostanie wzbogacona o monumentalne dzieło z kolekcji sztuki UniCredit, Chiński Teatr Partricka Tuttofuoco: audytorium, w którym będzie można zobaczyć wybór wzajemnie połączonych dzieł Johna Baldessariego, João Onofre, Jonathana Monka i Pierra Bismutha, stanowiących pewnego rodzaju wystawą wewnątrz wystawy.
18 maja wieczorem, w dniu otwarcia, jak i przez cały następny dzień, sobotę 19 maja, przestrzenie wystawiennicze CSW będą tętniły życiem, dzięki licznym występom performance, które przemienią Centrum i samą wystawę w jedno „totalne wydarzenie performatywne”, z udziałem zarówno artystów, jak i publiczności.
Teatr życia jest drugą wystawą z serii zapoczątkowanej w 2011 roku przez wystawę Statek Kosmiczny Ziemia. Będzie jej towarzyszył katalog z esejami kuratorki Dobrili Denegri, historyka sztuki i filozofa Thomasa McEvilley’a, a także historyków sztuki i kuratorów Cristiany Perrelli i Piotra Lisowskiego.
W ramach projektu odbędzie się także cykl wykładów i prezentacji młodych artystów, którzy biorą udział w wystawie, takich jak: Gil Kuno, Nezaket Ekici, Marlene Haring, Malin Stahl, Branko Milisković, Francesco Fonassi, Nicola Ruben Montini.
19 maja w sobotę, o godzinie 18.30 zapraszamy na wykład jednego z najbardziej znanych włoskich krytyków sztuki, ojca transawangardy, Achille’a Bonito Olivy. Będzie to wyjątkowe wydarzenie otwarte dla szerokiej publiczności.
Informacja: niektóre prace na wystawie przeznaczone są tylko dla widzów pełnoletnich!
od lewej / from left: Yoko Ono, Instrukcje do obrazów / Instructions for Paintings, 1960-1964, Moja mamusia jest piękna / My mommy is beautiful, 2004-2012, Odcięty kawałek / Cut Piece, 1965 / 2003, fot. W. Olech, CSW 2012
Yoko Ono, Moja mamusia jest piękna / My mommy is beautiful, 2004-2012, fot. W. Olech, CSW 2012
David Michalek, Portrety w dramatycznych czasach / Portraits in Dramatic Times, 2011, fot. W. Olech, CSW 2012
Patrick Tuttofuoco, Chiński teatr / Chinese Theatre, 2008, fot. W. Olech, CSW 2012
Ana Prvacki, Muzykopochodny środek przeciwbólowy z Wędrującym Zespołem / Music Derived Painkiller with Wandering Band, 2009, fot. W. Olech, CSW 2012
Joao Onofre, Catriona Shaw śpiewa “Baldessari śpiewa LeWitta” w reedycji “Like a Virgin” wersja rozszerzona (Catriona Shaw Sings “Baldessari Sings LeWitt” Re-edit “Like a Virgin” Extended Version), 2003, fot. W. Olech, CSW 2012
Branko Miliskovic, The Song of a Soldier on Watch ( WW3 Lili Marlene ), 2011, video installation, color, loop, courtesy: the artist
Francesco Fonassi, IR, shoot for isolation, series of sonic acts | dvd video, 4'10'' | vinyl 33rpm series, 2010, courtesy: the artist
Nezaket Ekici, Form it able ( berlin version), performance installation 2010, presented at: Solo Exhibition Zitate, Performance at Theaterforum Kreuzberg, DNA Gallery Berlin, 3.9.-16.10.2012; Photo by Stefan Erhard
Lerato Shadi MMITLWA, HD-video projection with sound, 25‘21’’, 2010, courtesy: the artist
Katarzyna Kozyra, Il Castrato / Kastrat, 2006, film, z cyklu W sztuce marzenia stają się rzeczywistością, kadr z filmu, dzięki uprzejmości artystki
Maurizio Cattelan, Untitled, 1996, b&w photography, courtesy: Raffaella and Stefano Sciarretta’s Collection, Nomas Foundation, Rome
John Baldessari, Baldessari Sings LeWitt, 1972, video on DVD, 13 min., courtesy: Electronic Arts Intermix, New York
Malin Ståhl, Becoming Trees (the Black-up Clowns), performance photo, 2010, courtesy: the artist
Bill Viola: Visions of Time / Wizje czasu - Program 1
Prace prezentowane w ramach Programu Wideoprojekcji w sali kinowej Centrum Sztuki Współczesnej "Znaki czasu":
The Space Between the Teeth, 1976
Część kolekcji / part of videotape collection,
Four Songs
Kolor, dźwięk mono: 9 min 10 s
Color, mono sound; 9:10 minutes
Sweet Light, 1977
Część kolekcji / part of videotape collection,
Memory Surfaces and Mental Prayers
Kolor, dźwięk mono; 9 min 8 s
Color, mono sound; 9:08 minutes
Ancient of Days, 1979-81
Część kolekcji / part of videotape collection,
The Reflecting Pool—Collected Work 1977-80
Kolor, dźwięk stereo; 12 min 21 s
Color, stereo sound; 12:21 minutes
Anthem, 1983
Kolor, dźwięk stereo; 11 min 30 s
Color, stereo sound; 11:30 minutes
Angel’s Gate, 1989
Kolor dźwięk stereo; 4 min 48 s
Color, stereo sound; 4:48 minutes
Chott el-Djerid (A Portrait in Light and Heat), 1979
Kolor, dźwięk mono; 28 min
Color, mono sound; 28:00 minutes
Wstęp za okazaniem biletu na wystawę w CSW. Jeden bilet upoważnia do obejrzenia filmów ze wszystkich czterech programów (w tym celu należy zachować bilet z wystawy).Kliknij i kup biletKurator: Marek ŻydowiczKiedy: 25.07–31.12.2025Wernisaż: 24.07.2025 (czwartek), godz. 19.00
Bill Viola był jednym z pierwszych twórców sztuki współczesnej, którzy sięgnęli po techniki video, by używać ich jako narzędzia do kreacji artystycznych. Wypracował swój własny styl tworzenia instalacji komponowanych przy pomocy ruchomych obrazów, oparty na głębokich studiach filozoficznych i analizach dzieł dawnych mistrzów malarstwa (szczególnie XIII–XVII wieku).
Śledził i badał możliwości rozwijających się elektronicznych technik rejestracji obrazów i dźwięków oraz ich projekcji, aż do przełomu cyfrowego, co pozwoliło mu odkryć i ukazać widzom fizjologiczne i psychologiczne aspekty percepcji wzrokowej, wynikające z ludzkich emocji i na nie rzutujących. Podczas gdy większość twórców video-artu koncentrowała się głównie na konceptualnej stronie swych realizacji plastycznych, Bill Viola z niezwykłym pietyzmem dopracowywał estetyczny kształt swoich dzieł, aż z czasem stały się one kompozycjami więcej niż malarskimi, wprowadzającymi widza w zachwyt, a jednocześnie niepokojącymi, zaskakującymi efektami plastycznymi i skojarzeniami, jakie wywołują.
Jego obrazy, wyrastające ideowo z tego, co wspólne kulturom wschodu i zachodu, wywołują czasem dziwne poczucie déjà vu, czasem wprost nawiązują do znanych z historii malarstwa wątków ikonograficznych, lub są imponującymi zapisami metamorfoz ludzkich stanów fizycznych i psychicznych.
To „obrazy bez opowieści”, jak je sam określał Bill Viola. To ponadczasowe wizje. Nie ma w nich żadnej personalnej identyfikacji. Postaci i rzeczy rozpoznajemy na poziomie podstawowym, a mimo to sami dopowiadamy sobie ich historię, współtworzymy obraz dzięki emocjom, jakie on w nas wywołuje.
Według Billa Violi ma to związek z niedocenianą przez historyków sztuki ideą „czasu” – najistotniejszym, często nieuświadamianym jego zdaniem wyzwaniem artystycznym, z którym zmagali się mistrzowie malarstwa minionych wieków.
Bill Viola powiedział:
„W 30-minutowym filmie wideo mam do dyspozycji 54 000 klatek; dawni mistrzowie mieli tylko jedną. Jak najlepiej zrozumieć czas? Jeśli chcesz pojąć, jak działa wzrok, zawiąż sobie oczy. Jeśli chcesz zrozumieć czas, przestań się ruszać. Masz tylko jedno spojrzenie. Oko otworzy się tylko raz, a cały świat – wszystko, co w danej chwili jest do opowiedzenia – musi znaleźć się w tym jednym mrugnięciu powieki”.
Tak wykreował dzieła, które są emanacją różnych form energii życiowej.
Bill Viola jest bez wątpienia najważniejszym w historii sztuki twórcą wideo-artu, kontynuatorem odkryć i osiągnięć malarskich Giotta, Rogiera van der Weydena, Roberta Campina, Hansa Memlinga, Gerarda Davida, Massaccia, Uccella, Vermeera, Velázqueza, Zurbarána, de Ribery, Goyi i innych mistrzów, których obrazy odzierał z treści, by stały się „imago” boskiego dzieła na ziemi. Poświęcił całe życie rozmyślaniom na temat narodzin, starzenia się, duchowości i śmierci człowieka.
Kurator: Marek ŻydowiczKoordynatorki: Agnieszka Swoińska, Karolina Kowalska
Produkcja wystawy: Wojciech Ruminski
Follemente. W tym szaleństwie jest metoda, reż. Paolo Genovese, komedia, Włochy, 2025, napisy, 97'
Co kryje się w naszych myślach? Kto tak naprawdę mieszka w naszej głowie? Osoba szalona, romantyczna, namiętna, rozważna? A może w naszym umyśle panuje niezły tłok? O międzyludzkich relacjach oraz o tym, co w nas siedzi, w swoim nowym filmie opowiada twórca wielkiego hitu „Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie” Paolo Genovese.
Bohaterami filmu są Piero i Lara. Ich pierwsza randka wywołuje u obojga zrozumiały stres. Oboje chcieliby pokazać się z jak najlepszej strony i uniknąć wpadek, o które w zdenerwowaniu nie trudno, ale też i poznać myśli i wyczuć pragnienia drugiej osoby.
Genovese, zaglądając głęboko w myśli swoich bohaterów, ukazuje ich lęki, niepewności i potrzeby. Odkrywa tajemnicze mechanizmy, które odpowiadają za nasze działania. Różne osobowości mają swój głos i swoje racje. Dyskutują, kłócą się, wzruszają, a każda z nich chce, aby to właśnie jej decyzja była ostateczna. A co w sytuacji, gdy żadna z nich nie ma racji?
Film Paola Genovese, zrealizowany jest według jego pomysłu i scenariusza. W rolach głównych zagrały gwiazdy włoskiego kina: Pilar Fogliati, Edoardo Leo, Emanuela Fanelli, Maria Chiara Giannetta, Claudia Pandolfi, Vittoria Puccini, Marco Giallini, Maurizio Lastrico, Rocco Papaleo oraz Claudio Santamaria.
Info: tel. 56 610 97 18, e-mail: kino.centrum@csw.torun.pl
Kliknij i kup bilet
https://www.youtube.com/watch?v=xJIE9LQA3ak
Stan wyjątkowy, reż. Jan Hřebejk, komedia, Czechy, 2024, napisy, 100 '
To ostra satyra na media, które manipulując przekazem, często celowo wprowadzają społeczeństwo w błąd. Karel Beran (Ondřej Vetchý) to doświadczony radiowiec, który pracuje jako korespondent zagraniczny w fikcyjnym państwie arabskim o nazwie Kambur, gdzie mają odbyć się wybory decydujące o przyszłości kraju. Pomimo że sytuacja na miejscu robi się coraz bardziej napięta, mężczyzna, kiedy docierają do niego pogłoski o niewierności jego partnerki, wraca do Pragi. W tym czasie w Kamburze wybucha rewolucja, a skołowany bohater decyduje się na oszustwo, udając, że wciąż jest na miejscu. Rozdarty pomiędzy problemami osobistymi a dziennikarską etyką Karel przygotowuje fikcyjny reportaż z miejsca zdarzeń. Symuluje odgłosy zamieszek arabskiej rewolucji przy użyciu sprzętów kuchennych w swoim mieszkaniu na Vinohradach. Co więcej, regularnie na antenie radia przedstawia najnowsze informacje z bliskowschodniego kraju. Rodzi się pytanie - czy fakt, że to wszystko jest zmyślone, ma jakiekolwiek znaczenie w chwili, gdy słuchalność rośnie w zawrotnym tempie?
Info: tel. 56 610 97 18, e-mail: kino.centrum@csw.torun.pl
Kliknij i kup bilet
https://www.youtube.com/watch?v=jmCw0sWeyzY&t=1s
Życie Sofi, studentki antropologii, kręci się wokół opieki nad chorą matką. W nadziei na polepszenie jej stanu zdrowia i znalezienie skutecznej kuracji, dziewczyna zabiera ją do hiszpańskiej nadmorskiej miejscowości Almeria. Podczas gdy Rose odbywa leczenie w klinice enigmatycznego uzdrowiciela doktora Gomeza, Sofia spędza upalne letnie dni na poznawaniu mieszkańców miasteczka. Dotychczas podporządkowana opiece nad matką, zaczyna odkrywać własne pragnienia i nawiązuje relację z tajemniczą i wyzwoloną podróżniczką Ingrid.
Info: tel. 56 610 97 18, e-mail: kino.centrum@csw.torun.pl
Kliknij i kup bilet
https://www.youtube.com/watch?v=91hOjHwpC0I
Bill Viola: Visions of Time / Wizje czasu - Program 2
Prace prezentowane w ramach Programu Wideoprojekcji w sali kinowej Centrum Sztuki Współczesnej "Znaki czasu":
The Passing, 1991
Pamięci Wynne Lee Violi
Czerń i biel, dźwięk mono; 54 min
Wstęp za okazaniem biletu na wystawę w CSW. Jeden bilet upoważnia do obejrzenia filmów ze wszystkich czterech programów (w tym celu należy zachować bilet z wystawy).Kliknij i kup biletKurator: Marek ŻydowiczKiedy: 25.07–31.12.2025Wernisaż: 24.07.2025 (czwartek), godz. 19.00
Bill Viola był jednym z pierwszych twórców sztuki współczesnej, którzy sięgnęli po techniki video, by używać ich jako narzędzia do kreacji artystycznych. Wypracował swój własny styl tworzenia instalacji komponowanych przy pomocy ruchomych obrazów, oparty na głębokich studiach filozoficznych i analizach dzieł dawnych mistrzów malarstwa (szczególnie XIII–XVII wieku).
Śledził i badał możliwości rozwijających się elektronicznych technik rejestracji obrazów i dźwięków oraz ich projekcji, aż do przełomu cyfrowego, co pozwoliło mu odkryć i ukazać widzom fizjologiczne i psychologiczne aspekty percepcji wzrokowej, wynikające z ludzkich emocji i na nie rzutujących. Podczas gdy większość twórców video-artu koncentrowała się głównie na konceptualnej stronie swych realizacji plastycznych, Bill Viola z niezwykłym pietyzmem dopracowywał estetyczny kształt swoich dzieł, aż z czasem stały się one kompozycjami więcej niż malarskimi, wprowadzającymi widza w zachwyt, a jednocześnie niepokojącymi, zaskakującymi efektami plastycznymi i skojarzeniami, jakie wywołują.
Jego obrazy, wyrastające ideowo z tego, co wspólne kulturom wschodu i zachodu, wywołują czasem dziwne poczucie déjà vu, czasem wprost nawiązują do znanych z historii malarstwa wątków ikonograficznych, lub są imponującymi zapisami metamorfoz ludzkich stanów fizycznych i psychicznych.
To „obrazy bez opowieści”, jak je sam określał Bill Viola. To ponadczasowe wizje. Nie ma w nich żadnej personalnej identyfikacji. Postaci i rzeczy rozpoznajemy na poziomie podstawowym, a mimo to sami dopowiadamy sobie ich historię, współtworzymy obraz dzięki emocjom, jakie on w nas wywołuje.
Według Billa Violi ma to związek z niedocenianą przez historyków sztuki ideą „czasu” – najistotniejszym, często nieuświadamianym jego zdaniem wyzwaniem artystycznym, z którym zmagali się mistrzowie malarstwa minionych wieków.
Bill Viola powiedział:
„W 30-minutowym filmie wideo mam do dyspozycji 54 000 klatek; dawni mistrzowie mieli tylko jedną. Jak najlepiej zrozumieć czas? Jeśli chcesz pojąć, jak działa wzrok, zawiąż sobie oczy. Jeśli chcesz zrozumieć czas, przestań się ruszać. Masz tylko jedno spojrzenie. Oko otworzy się tylko raz, a cały świat – wszystko, co w danej chwili jest do opowiedzenia – musi znaleźć się w tym jednym mrugnięciu powieki”.
Tak wykreował dzieła, które są emanacją różnych form energii życiowej.
Bill Viola jest bez wątpienia najważniejszym w historii sztuki twórcą wideo-artu, kontynuatorem odkryć i osiągnięć malarskich Giotta, Rogiera van der Weydena, Roberta Campina, Hansa Memlinga, Gerarda Davida, Massaccia, Uccella, Vermeera, Velázqueza, Zurbarána, de Ribery, Goyi i innych mistrzów, których obrazy odzierał z treści, by stały się „imago” boskiego dzieła na ziemi. Poświęcił całe życie rozmyślaniom na temat narodzin, starzenia się, duchowości i śmierci człowieka.
Kurator: Marek ŻydowiczKoordynatorki: Agnieszka Swoińska, Karolina Kowalska
Produkcja wystawy: Wojciech Ruminski