otwarcie wystawy: piątek, 19 kwietnia, godz. 19.00
wystawa czynna do 19 maja 2013

kuratorki: Laura Cherubini i Maria Rosa Sossai

W ramach programu globalnej promocji wielkich włoskich artystów, których dzieła wchodzą w skład prestiżowej Kolekcji Farnesina, Dział Promocji Kultury Włoskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych organizuje w Toruniu, Budapeszcie i Atenach wystawę jednej z głównych postaci włoskiej sztuki współczesnej – Carli Accardi.

Pierwsza odsłona objazdowej wystawy, przygotowana we współpracy z Włoskim Instytutem Kultury w Warszawie, Fundacją Malvina Menegaz per le Arti e le Culture oraz l’Associazione per l’Arte Contemporanea ZERYNTHIA, zaprezentowana zostanie w toruńskim Centrum Sztuki Współczesnej. Wystawa obejmuje prace z ekspozycji prywatnej – płótna z lat 1999-2012, w większości nieprezentowane wcześniej – zatytułowanej Carla Accardi. Zatracić się w bezgłosie i zorganizowanej w siedzibie Fondazione Menegaz; zawiera także kilka starszych prac wykonanych między 1969 a 1972 rokiem takich jak sicofoil’e: Rosa, Giallo, Segni Grigi, Rosanero, Verdenero (Różowy, Żółty, Szare Znaki, Różowoczarny, Zielonoczarny), kilka dzieł trójwymiarowych, na przykład: Ombrellini (Parasolki) z 1999 roku i Onda (Fala) z przełomu 2008/2009 roku, oraz dwa płótna należące do Kolekcji Farnesina.

Jak pisze jedna z kuratorek wystawy, Laura Cherubini, celem prezentacji jest ukazanie najnowszych dzieł tej wielkiej włoskiej artystki, zdolnej do odradzania się jak niewielu innych twórców. Przedstawiona seria obrazów charakteryzuje się wielką świeżością i innowacyjnością, dialogując z niektórymi dziełami – także trójwymiarowymi – inspirowanymi tematem przeźroczystości. Z kolei Maria Rosa Sossai podkreśla, że w osobowości Accardi zadziwia odrzucenie jakiejkolwiek retoryki aktu twórczego i pragnienie przypisania kwestii natury formalnej konkretnemu codziennemu trudowi artysty.

Carla Accardi (ur. w Trapani w 1924 r.) to jedyna kobieta wchodząca w skład grupy Forma1 i jedna z najważniejszych przedstawicielek abstrakcjonizmu włoskiego. Swoim poszukiwaniom nadaje nowy wymiar, a jednocześnie pozostaje wierna własnemu niepowtarzalnemu stylowi. Jej sześćdziesięcioletnią drogę twórczą charakteryzuje radykalna, a jednocześnie radosna wolność wyrazu; prowadząc nieprzerwany dialog z materią, Accardi eksploruje zarówno dwuwymiarowość malarstwa, jak i trójwymiarowość rzeźby i architektury. Od 1946 roku mieszka w Rzymie, gdzie przykuwa uwagę krytyków i środowiska kultury nieformalnej obrazami, na których przeważają białe znaki na czarnym tle. W latach 60. przezwycięża płaską powierzchnię i wymyśla formy przestrzenne utworzone z sicofoil’u, na których kreśli układy przeźroczystych kolorów. W latach 70. stosunek do przestrzeni przekłada się na serię Tende (Namioty), struktur możliwych do zamieszkania i przejścia. W kolejnej dekadzie układy chromatyczne pokrywają surowe płótna, a w latach 90. w jej twórczości dominuje znak płynny i oplatający.

Obecnie Carla Accardi mieszka i pracuje w Rzymie. Od początku wyróżnia się na tle krajobrazu artystycznego i w 1964 roku – przedstawiona przez Carlę Lonzi – pojawia się z własną salą ekspozycyjną na Biennale w Wenecji; powraca tam także w 1976, 1978 i w 1988 roku. Ponadto w tych latach uczestniczy w wystawach retrospektywnych grupy Forma1 oraz awangardy włoskiej lat pięćdziesiątych. W 1996 roku zostaje członkiem Accademia di Brera, a w 1997 roku wchodzi w skład – jako doradca – Komisji Biennale w Wenecji. Ostatnia dekada to czas ważnych wystaw własnych i zbiorowych zorganizowanych przy P.S.1 Contemporary Art Center w Nowym Jorku (2001, pod kuratelą Carolin Christiv-Bakargiev), Musée d’Art Moderne de la Ville w Paryżu (2002, pod kuratelą Laurence’a Bossego i Hansa Ulricha Obrista), na Biennale w Wenecji (2003, własna sala ekspozycyjna), przy Martha Herford Museum pod kuratelą Jana Hoeta (2007, wraz z pracami Lucio Fontany).

Od 2008 do 2010 roku jej Pavimento in Ceramica (Ceramiczna Posadzka) – wraz z instalacją muzyczną Gianny Nannini – stworzone dla Bunkerart w Mediolanie we współpracy z RAM radioartemobile, zostaje wystawione w moskiewskim Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Auditorium w Rzymie, w Sala Luis Quesada Garland w Limie, w Centro Cultural Recoleta w Buenos Aires i w Museo Provincial de Bellas Artes Emilio Caraffa w Kordobie.

Tags: csw, csw toruń, wystawa, wystawa csw, zatracić się w bezgłosie