Hieratyczny, frontalny (przedstawiony do kolan) autoportret artystki w strojnej sukni, nawiązuje ikonograficznie zarówno do oficjalnych portretów Elżbiety I, jak i do wizerunków Madonny. Artystka stoi dumnie wyprostowana, w lewej ręce trzymając sierp, a poniżej prawej dłoni umieściwszy ujęty w trzech czwartych swój nieco mniejszy autoportret, z łobuzerską miną trzymając w ramionach pomniejszone postacie swojej matki Heleny oraz długoletniego partnera Przemysława Kwieka. Głowa przystrojona została koroną, na którą składają się fotografie łodyg i pionowej formy wyglądającej jak ostrze grota lub metalowe zwieńczenie drzewca sztandaru. Z wyjątkiem głównego zdjęcia twarzy Zofii Kulik (wykonanego przez siostrę Przemysława – Urszulę Kwiek), na elementy dzieła składają się fragmenty fotografii zrobionych wcześniej przez artystkę w różnym czasie: zdjęcie matki pochodzi z roku 1993 roku, Kwieka z 2002. Suknia artystki sprawia z daleka wrażenie abstrakcyjnego wzoru, ale po bliższym przyjrzeniu się skomplikowane ornamenty okazują się fotografiami uschniętych liści ostu i ujęciami ludzkiej figury. Te ostatnie, zaczerpnięte z innego ważnego projektu Kulik – Archiwum gestów (1987–1991), składają się na około 700 fotografii męskich aktów (tu: artysty Zbigniewa Libery, także reprezentowanego w zbiorach toruńskiego CSW). Po obu stronach twarzy artystki umieszczono – po lewej: zdjęcie ptaka zabitego przez psa artystki, po prawej: krzyża łacińskiego, uformowanego z męskich aktów. Wspaniałość siebie V jest technicznie pracochłonną, wielokrotnie naświetlaną czarno-białą fotografią, na którą składa się 15 prostokątnych pól papieru fotograficznego (5 w pionie, 3 w poziomie). Żmudność i czasochłonność wykonania różni pracę od fotomontażu. Zasada multiplikacji, rządząca kompozycją powoduje, że te same ujęcia powtarzane są po wielokroć, szczególnie w partii dużej kryzy okalającej szyję oraz dołu sukni. Dekoracyjny i ornamentalny charakter pracy, podkreślający rygor osiowej organizacji całości, charakterystyczny jest dla całości wielokrotnie naświetlanych fotografii Kulik – co, wraz z anachroniczną (w dobie Photoshopa) techniką, tworzy dialog z przeszłością, w tym także z historią sztuki. Całość robiona jest więc metodą analogową, a niewielkie wsparcie się techniką cyfrową pozostaje tajemnicą warsztatu.

Anna Markowska

Zakup w ramach Narodowego Programu Kultury Znaki Czasu (2008)