Płótno przedstawia rozjeżdżony spychaczami i przerażająco nieprzyjazny krajobraz, który powstał w pobliżu blokowiska, wyrastającego w głębi na horyzoncie. Na pierwszym planie, w niecce terenu, biegną dwa tory kolejowe. Na torach usytuowanych po stronie prawej zatrzymał się samotny mężczyzna, ukazany blisko prawej krawędzi kompozycji. Tory, wychodzące z dolnej i lewej bocznej krawędzi obrazu, urywają się nagle przed pryzmami ziemi, manifestując swoją bezużyteczność i fakt, że prowadzą donikąd. Mężczyzna, odziany w dżinsy-dzwony oraz płaszcz do kolan, trzyma ręce w kieszeniach i spogląda w dół na szyny, stąpając po próchniejących i zarastających roślinnością drewnianych podkładach. Jego cień pada w lewo i dosięga torów po lewej stronie, pod którymi nie ma już nawet podkładów. Nie widać twarzy postaci, a zwrócenie się do widza bokiem i plecami wywołuje skojarzenia z malarstwem Caspara Davida Friedricha, z tą oczywiście różnicą, że mężczyzna na obrazie Macieja Łubowskiego nie jest świadkiem epifanii, lecz konfrontuje się z przytłaczającym, beznadziejnym i melancholijnym otoczeniem, z którego nie ma ucieczki. Wrażenie to potęgują takie elementy jak szarość brył bloków, bariera z usypanej ziemi, urwane tory i stonowana, ziemista gama barwna. Prawdopodobnie jest to autoportret artysty, namalowany na podstawie inscenizowanej fotografii, w którym twórca komentuje rzeczywistość Polski II połowy lat 70. XX wieku.

Marta Smolińska

Zakup w ramach dotacji Marszałka Kujawsko-Pomorskiego z inicjatywy Stowarzyszenia Przyjaciół Sztuk Pięknych Znaki Czasu w Toruniu (2007)