Obraz zatytułowany Adam można zaliczyć do szeroko rozumianej tradycji sztuki pytającej o własną tożsamość i kondycję. Pod powierzchnią humorystycznej formuły kryje się przecież refleksja, która prócz pierwszego, „zewnętrznego” poziomu (krytyczna uwaga na temat androcentryzmu) zdaje się posiadać jeszcze jeden. Poddaje on w wątpliwość trwałość artystycznych dogmatów, demaskuje obłudę dyskursu sztuki i idzie niejako wbrew pożądanym standardom. Należy przy tym zauważyć, że postawa taka nie jest jedynie chwilowym, efemerycznym rebelianctwem. W propozycji Iwony Liegmann – bardzo szerokiej i obejmującej prócz malarstwa rysunek, ilustrację, instalacje i obiekty rzeźbiarskie – widać spójną i konsekwentnie realizowaną koncepcję przełamywania estetycznych restrykcji i ograniczeń.

Filip Pręgowski

Zakup w ramach Narodowego Programu Kultury Znaki Czasu ze środków Miejskich (2008)