Dokumentacja fotograficzna Andrzeja Różyckiego to zbiór 56 czarno-białych negatywów wykonanych w czasie otwarcia ostatniej wystawy grupy ZERO-61 w maju 1969 roku w Toruniu przy ul. Podmurnej 32. Ekspozycja ze względu na miejsce – stary budynek mieszczący niegdyś warsztat kowalski – zatytułowana została Kuźnią. Odbyła się ona w ramach ogólnopolskiego sympozjum na temat wzajemnych wpływów plastyki i innych dziedzin sztuki na fotografię artystyczną (10-11 maja), dzięki czemu w jej otwarciu uczestniczyło niemalże całe ówczesne środowisko związane z fotografią w Polsce. W założeniu twórców wystawa stanowiła jednorodną, zaanektowaną przestrzeń, konfrontującą zniszczoną i surową architekturę budynku ze stworzonymi, kuriozalnymi w swojej formie, obiektami/przedmiotami artystycznymi, znalezionymi na miejscu rzeczami oraz fotografiami rozmieszczonymi w nieładzie na podłodze, na ścianach, drzwiach czy suficie. Poszczególne prace skomponowano tak, aby zatrzeć granicę między zdjęciem, przedmiotem oraz otoczeniem. Cała ekspozycja w konsekwencji utworzyła jedną formę przestrzenną, stanowiącą miejsce łączące przestrzeń plastyczną z rzeczywistością.
Kuźnia, poprzez swój charakter i kontekst, podejmowała swego rodzaju grę z konwencją budowania ekspozycji, co pozwala traktować ją w kategoriach wypowiedzi twórczej będącej w konsekwencji próbą reinterpretacji czy też podważenia tradycyjnego modelu/pojęcia wystawy. Gra została podjęta zarówno z widzem, jak i z obiektem sztuki ulegającym dematerializacji. Fotografia została zestawiona z szeregiem najróżniejszych obiektów, jak i samą architekturą budynku, została potraktowana jako specyficzny obiekt przestrzenny, a w niektórych przypadkach po prostu zastąpiona przedmiotami. Zestawieniu temu towarzyszyły akty niszczenia prac na oczach widzów. Działania te, podyktowane chęcią zamazania granic pomiędzy sztuką a rzeczywistością, wynikały z postrzegania fotografii jako materialny ślad po rzeczywistości. Zastąpiły ją przedmioty i w pewnym sensie konceptualny gest. Jednocześnie nastąpiło wyjście poza galeryjną (instytucjonalną) przestrzeń w poszukiwaniu alternatywnych bodźców nastawionych nie na prezentację, lecz na recepcję.
W historii grupy ZERO-61 mamy do czynienia z dwiema tendencjami. Z jednej strony, artyści zajmowali się fotografią silnie „metaforyczną”, zaliczaną przez krytykę do nurtu fotografii subiektywnej. Z drugiej natomiast, od samego początku w ich warsztacie pojawiały się tendencje do eksperymentowania i poszukiwania innych sposobów prezentacji fotografii, jak również odczuwalny był specyficzny, ludyczny charakter funkcjonowania grupy. Ujęcie twórczości ZERO-61 pod tym drugim kątem pozwala upatrywać w ich działaniach konsekwentny proces rozwoju, który w efekcie przyniósł eksperymentalną próbę stworzenia – zaaranżowania – „przestrzeni mentalnej”, jaką była Kuźnia. Wystawa w kuźni była dla artystów, już wówczas funkcjonujących pomiędzy Toruniem a Łodzią, był to moment kluczowy, a próba przełamania impasu zakończyła się naturalnym procesem rozpadu grupy.

Zakup ze środków własnych w ramach programu Kolekcje – Regionalne kolekcje sztuki współczesnej (2012)