„W tym okresie [w 2. poł. lat 80.] Natalia LL zaczęła realizować serie dramatycznych w wyrazie autoportretów: Trójkąt magiczny (1987), Głowa mistyczna (1987), Głowa wizyjna (1988), Destrukt (1988), Trwoga paniczna (1989), Pejzaż eschatologiczny (1990). Są to fotografie na płótnie przedstawiające głowę artystki, jednak zniekształconą, bo obleczoną w półprzezroczysty materiał. Ten zabieg odrealnia wizerunek. Z twarzy czyni maskę. Tu już nie mamy do czynienia z fotograficznym portretem, ale z obrazem twarzy ukrytej pod powierzchnią, pod widzialną warstwą. Na płaszczyznach przedstawień artystka domalowuje na przykład czerwone płomyki niczym jakieś magiczne znaki lub ekspresyjnie zakreśla twarze-maski, tak jakby chciała je zniszczyć, zamazać, zakryć. Na jednym z nich z trudem rozpoznajemy zarysy głowy, oczu czy ust – są prawie całkowicie ukryte pod dużą ilością kresek.”

Agnieszka Kwiecień, Podróż w kierunku pełni. Refleksje o sztuce Natalii LL, Fundacja ZW, Toruń 2019, s. 124-125.

Zakup ze środków własnych.