Zagadka, którą zadaje nam Honza Zamojski swoją Anarchią, ma – jak właściwie wszystkie jego prace – sprawić widzowi przyjemność wizualną i intelektualną. Dlatego też za pomocą prostego języka podsuwa nam, niczym w kryminale, porozrzucane poszlaki i urwane wątki.

Jest ich co najmniej kilka, tak jak kilka elementów składa się na całą instalację. Mamy więc dwie drabiny: jedna, drewniana, jest szeroko rozstawiona, druga – mniejsza, metalowa – złożona opiera się na szczeblach pierwszej. Całość tworzy literę „A”, ale szybciej uzmysławia nam to nie sama konstrukcja, co jej cień rzucony na ścianę. Zaraz powstaje jednak pytanie: „A” jak tytułowa „anarchia”, czy raczej „A” jak „artysta”? Dochodzi tu bowiem nowy trop – rzucona na ścianę animacja figury Pinokia, którą tworzą głowa, mrugające oczy i przede wszystkim wydłużający i skracający się nos. Głowa, co ważne, idealnie nachodzi na wierzchołek cienia „A”, tak że w połączeniu daje to schemat osoby. Postaci ludzkiej. Artysty.

Czy to zatem autoportret Zamojskiego-twórcy?

Anna Dzierżyc-Horniak

Dar od artysty (2013)