Na przestrzeni stuleci ubiory dzieci z jednej strony naśladowały stroje osób dorosłych i odzwierciedlały aktualne trendy w modzie, z drugiej zachowywały pewne swoiste cechy wynikające ze specyfiki wieku dziecięcego. Nie zawsze rozumiano ją jednak tak jak obecnie i po okresie niemowlęcym oraz wczesnodziecięcym, szybko włączano najmłodszych do świata dorosłych. Stąd forma ich stroju uzależniona była w dużej mierze od statusu rodziny, płci dziecka, a także uwidaczniała jego podległą pozycję w społeczeństwie. Dopiero teorie Johna Locke’a i pisma Jana Jakuba Rousseau wskazujące na odmienność emocjonalną dzieci i postulujące naturalniejsze podejście do wychowania, zaowocowały w XVIII wieku uproszczeniem dziecięcej garderoby, tak by dawała większą swobodę ruchów i możliwość bardziej optymalnego rozwoju fizycznego i psychicznego.