Kinetyczno-akustyczna rzeźba Katarzyny Krakowiak składa się drewnianej podłogi, na której rozłożony został system czterech drewnianych pasów. Każdy pas budują, połączone ze sobą rodzajem zawiasów z materiału, drewniane kwadraty, które tworzą mobilny system dający efekt układanki. Drewniane elementy możemy zamykać, składać, czy konfigurować na różne sposoby. Praca w swoje pierwotnej formie zafunkcjonowała jako interaktywna instalacja site-specifice zrealizowana w ramach wystawy dedykowanej Jerzemu Ludwińskiemu pod tytułem Wypełniając puste pola mającej miejsce w Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu w Toruniu (25.03-20.05.2011). Na jej charakter również w sposób bezpośredni wpłynęła sama przestrzeń ekspozycyjna CSW i tzw. „niecka performance” – przestrzeni, w której znajdowała się wystawa. Instalacja Krakowiak wpisuje się w obszar zainteresowań artystki badaniami nad wzajemnym oddziaływaniem dźwięku i przestrzeni. Połączone ze sobą drewniane kwadraty tworzą mobilny system. Następstwem każdego ich ruchu jest dźwięk — głośny trzask. Obiekt poprzez swego rodzaju interaktywność wyraża swoje emocje, generując przestrzeń akustyczną. Systemowo-segmentowy sposób organizacji instalacji nawiązuje do popularnych od 60. XX wieku meblościanek, z których tzw. „Meble Kowalskich” weszły do masowej produkcji. System „MK”, polegający na zastosowaniu kilku elementów konstrukcyjnych, w zasadniczy sposób zmienił wnętrza polskich domów, pozwalając na przeorganizowanie przestrzeni. W podobny sposób na samej wystawie Krakowiak próbowała zaburzyć charakter ekspozycji. Dźwięk – huk, który wytwarzał się w czasie przekładania/układania drewnianych kwadratów przez widza zaburzał naturalny system oglądania i odbierania wystawy, której archiwalny charakter narzucał raczej kontemplacyjny odbiór.

Dar od artystki (2011)