otwarcie wystawy: 11 stycznia 2013, piątek
wystawa czynna do 17 marca 2013

artyści: Oskar Dawicki, Jacek Malinowski, Agnieszka Polska, Aleksandra Waliszewska, Honza Zamojski

kuratorka: Friederike Fast

Take 5 to kolejna wystawa w ramach międzynarodowego projektu wystawienniczego FOCUS POLAND, stanowiącego część programu artystycznego Dobrili Denegri. Podczas kolejnych odsłon cyklu wybitni polscy artyści młodego pokolenia realizują w przestrzeniach Centrum wystawy pod opieką kuratorów zaproszonych do Torunia z prestiżowych instytucji na całym świecie.

W odróżnieniu od poprzednich indywidualnych prezentacji Marzeny Nowak (2011, kurator Rainer Fuchs, MUMOK Vienna, Austria) i Agnieszki Kurant (2012, kuratorka Joanna Sandel, Botkyrka Konsthall, Szwecja), Take 5 będzie pierwszą wystawą niewielkiej grupy artystów, tj.: Oskara Dawickiego (1971), Jacka Malinowskiego (1964), Agnieszki Polskiej (1985), Aleksandry Waliszewskiej (1976) i Honzy Zamojskiego (1981).

Wystawa, mająca odzwierciedlać żywotność i różnorodność polskiej sceny artystycznej, oferuje także osobisty wgląd w szczególną sferę społeczeństwa uchwyconego w momencie dynamicznego rozwoju. Pomimo znaczących różnic pomiędzy uczestniczącymi w przedsięwzięciu artystami z punktu widzenia ich prac i zaplecza, łączy ich specyficzna umiejętność delikatnego czy nawet pogłębionego badania własnego środowiska i ich roli jako artystów, przy lekkim przeskakiwaniu ponad granicami ludzkiej logiki. Jasne wizje stapiają się z zaciemnionymi, zniekształconymi obrazami realności. Powracającymi tematami tych egzystencjalnych analiz są rozmaite aspekty, takie jak fakt i fikcja, oryginalność i imitacja, niepowodzenie i magia. Artyści wcielają się w rolę pomysłowych szarlatanów, by z niemal akrobatyczną zręcznością stawiać czoła ciężarowi istnienia.

Take 5 będzie prezentować zarówno prace już wcześniej istniejące, jak i te stworzone specjalnie na potrzeby wystawy. Koncepcja wystawy powstała w wyniku bliskiego dialogu z wieloma polskimi artystami i twórcami, jest efektem złożonego procesu koncentrowania i dekoncentrowania uwagi. Jest jak migawka, jak zapis filmu lub dźwięku (take – ang. zapis, ujęcie), który rozbrzmiewa w swej charakterystycznej polifonii.

Wystawa Take 5 jest rezultatem współpracy między Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu a MARTa Herford.

Pod adresem focuspolandproject.com  znajduje się baza wybranych sylwetek młodych polskich artystów, wyselekcjonowana we współpracy z kuratorami FOCUS POLAND. Notatki o twórcach opatrzone są galeria zdjęć przybliżających działania artysty. Użytkownik serwisu ma możliwość poruszania się po stronie według wybranych kategorii ( alfabetycznie, tematycznie,  ze względu na wykorzystywane medium, a także według tematów, które szczególnie inspirują artystów – takich jak problematyka społeczna,  percepcja, przestrzeń domowa, ekonomia, kobiecość, etc.). Serwis dostępny w dwóch wersjach językowych.

Artyści:

Oskar Dawicki (ur. w 1971 r., mieszka i pracuje w Warszawie)

Oskar Dawicki, poza tym, że jest twórcą obiektów, instalacji, fotografii czy wideo, przede wszystkim działa jako artysta-performer. Ubrany jak kabareciarz lub magik, w swą niebieską, błyszczącą marynarkę, daje się złapać w absurdalnych sytuacjach i występuje przeciwko ograniczeniom artystycznej kreatywności, posuwając się tak daleko, że odgrywa własną śmierć przez powieszenie. Prace Oskara Dawickiego charakteryzuje intrygujący związek pomiędzy rozrywką, magią i niepokojem, biernością, a nawet porażką. Już u wejścia do muzeum w stronę zwiedzających skierowany jest dziecięcy płacz. Owa instalacja dźwiękowa Oskara Dawickiego odnosi się do reakcji rodziców, którzy niemal bezwiednie dbają o swe potrzebujące i wymagające opieki dzieci. Oskar Dawicki nieustannie mierzy się w swych pracach z pytaniami o swoją własną tożsamość artystyczną, odnosi się metaforycznie do figury artysty, który musi jakoś przetrwać w „basenie pełnym rekinów”, jakim jest współczesny rynek sztuki, będąc również z drugiej strony zależny od ich pomocy. W pracy After Christmas Forever – sztucznej bożonarodzeniowej choince, która zgubiła swe igły – artysta zdaje się zamrażać na zawsze morowy, poświąteczny nastrój, czyniąc ze swojego obiektu symbol społecznej depresji. Śmierć jest starą artystyczną anegdotą. Mierzy się z nią w Wisielcu, ale nie poprzez proste odegranie własnej śmierci, lecz zaskakujące połączenie makabrycznego wizerunku samobójstwa z romantycznym motywem sprzedawcy balonów: „Każdy z nas rodzi się z liną wokół szyi, jak baloniarz tutaj: jako dzieci, nie możemy tego poczuć, ponieważ balony unoszą nas ponad ziemią. Gdy mija czas, a my się starzejemy, jest coraz mniej balonów, by nas utrzymać, a lina się napina”.

Oskar Dawicki studiował na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Od 2001 r. jest członkiem grupy Azorro.

Jacek Malinowski (ur. 1964 r., mieszka i pracuje w Warszawie)

„Sztuczne dokumenty” Jacka Malinowskiego istnieją w niepokojącym stanie niepewności pomiędzy faktem a fikcją. Służąc jako metafora dla egzystencjalnych pytań dotyczących społeczeństwa, tematy jego prac obejmują starzenie się i choroby, związki miłosne i codziennych bohaterów. Dwuczęściowy film Nosferatu. Dyktator lęku Jacka Malinowskiego był inspirowany wielkimi ikonami kina, takimi jak: Drakula Brama Stokera, Nosferatu. Symfonia horroru F.W. Murnau (1922) i Nosferatu. Fantom nocy Wernera Herzoga (1979). Pomimo że używa tradycyjnych dla horrorów technik, które od czasu do czasu wywołują uśmiech na twarzach publiczności, figura „mrocznej współczesności” staje się tu wstrząsającym symbolem potencjalnego zła w przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. W Symulacji artysta wkracza w prywatną sferę pewnej pary, granej przez profesjonalnych aktorów. Mężczyzna troskliwie opiekuje się kobietą, która z niewiadomych powodów, zastygła w skurczu. Artysta przeprowadza z nimi wywiad w stylu Cinéma Vérité i inicjuje zaskakujący zwrot w filmie: podczas, gdy emocjonalnie poruszające obrazy opieki i miłości schodzą na dalszy plan, w centrum uwagi pojawiają się pytania o wojeryzm i wzajemną zależność.

Jacek Malinowski studiował rzeźbę na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i sztuki wizualne na Mason Gross School of the Arts/Rutgers University, USA.

Agnieszka Polska (ur. w 1985 r., mieszka i pracuje w Warszawie) 

Kolaże i animacje Agnieszki Polski wprowadzają w posępną atmosferę marzenia sennego, w którym mieszają się historia sztuki z jej wykreowanym wyobrażeniem, fakt i fikcja. Praca Sen szabrownika opisuje postać szabrownika przeszukującego opuszczone mieszkania w poszukiwaniu przedmiotów wartościowych. Wizerunek mistrza złodziei może być także interpretowany jako symbol jej własnego stylu pracy, w której używa obrazów stworzonych przez kogoś innego. Nagrodzone wideo How the Work Is Done jest fałszywym dokumentem dotyczącym wydarzeń 1956 roku: studenci krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych okupowali wówczas pracownie rzeźby i ceramiki, przyłączając się w ten sposób do politycznego strajku. Przebywali tam kilka dni i nocy, rozmyślając nad rewolucyjną siła, która leży w ludzkiej kreacji.

Agnieszka Polska studiowała projektowanie graficzne na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i sztuki wizualne na berlińskim Uniwersytecie Artystycznym.

Aleksandra Waliszewska (ur. w 1976 r., mieszka i pracuje w Warszawie)

Mimo że obrazy Aleksandry Waliszewskiej bezpośrednio odnoszą się do wielkich historycznych mistrzów, jak Hieronim Bosch, Francisco de Goya lub nawet do sztuki średniowiecznej, ona sama rozwija niepokojącą, surrealną obrazowość, oscylującą wokół tajemniczych wizji i szokujących koszmarów. Rzadko porzuca ona konwencję osobistego formatu, w ramach którego zawiera ona obraz całego uniwersum: magiczne rytuały, potwory i naiwne bajkowe scenki niczym z książek dla dzieci są tu połączone z oczywistą prezentacją niepokojących i destrukcyjnych czynności, nie unikając także obscenicznych aluzji. Technika malarska artystki wydaje się ekstremalnie bezpośrednia lub czasem naiwna, zanim zaskoczy nas swoją detalicznością, wirtuozerskim wykonaniem.

Aleksandra Waliszewska jest absolwentką Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

Honza Zamojski (ur. w 1981 r., mieszka i pracuje w Poznaniu)

Autoportret w formie instalacji, czasowej interwencji na powierzchni wyspy lub powracającego na wciąż nowo rysunku patykowatej sylwetki: opierając się na swej własnej biografii Honza Zamojski odzwierciedla kondycje artystycznej kreacji (nie tylko swej własnej twórczości): „Tworzę swoje prace wokół kilku równoległych pojęć, takich jak: PRZYPADEK, PORZĄDEK, MOŻLIWOŚĆ, TYMCZASOWOŚĆ. Korzystam z jawnych opozycji na polu sztuki, gdzie niemożliwe staje się codzienną praktyką, a często sam proces kreacji i refleksji nad projektem okazuje się ważniejszy niż rezultat końcowy. Wszystkie moje prace opierają się na moim osobistym doświadczeniu i obserwacjach, historiach i fobiach. Nie jestem zaangażowany i nie chciałbym być zaangażowany w sztukę, która jest obiektywna zarówno jeśli chodzi o zawartość i neutralna, jeśli chodzi o formę”.

Honza Zamojski studiował projektowanie graficzne i komunikację wizualną, filozofię i kulturoznawstwo w Poznaniu. Poza swoją działalnością artystyczną jest także współzałożycielem Galerii Starter w Poznaniu i stoi na czele wydawnictwa Morava.

Friederike Fast (ur. w 1975 r.) pracuje w muzeum Marta Herford od 2004 roku i od 2007 roku kuratorowała lub współpracowała przy wielu wystawach, m.in. Guillaume Bruère – GIOM Millipede (2012), Atelier + Kitchen = Laboratories of the Senses (2012), Nezaket Ekici: Personal Map (to be continued …) (2011), We are all Astronauts – Universe Richard Buckminster Fuller reflected in contemporary art (2011), Martin Walde. Unken (2010), Dennis Oppenheim: Electric Kisses (2009) and Max Bill: no beginning no end (2008).