Obraz, mimo oczywistej abstrakcyjności, posiada jednocześnie wyeksponowaną warstwę treściową, zmuszając do poszukiwania „niewidzialnej” figuracji. Zgodnie z intencją autora, widzimy tutaj scenę Ukrzyżowania, chociaż nie informuje o tym żadna postać i forma zaczerpnięta z realiów (jedynie w tytule zasugerowana jest pasyjna konotacja). Kompozycja daleka jest także od tradycyjnej ikonografii tej sceny. Płomienne języki, o których była mowa, sugerują jednak duchową obecność Zbawiciela (m.in. pojawiają się w miejscach jego ran) oraz dwóch świadków jego męki – Marii i Jana. Mamy zatem do czynienia ze sceną emanującą transcendencją i duchową refleksją, poszukującą sacrum.

Sięgając do całokształtu twórczości Puciaty oraz wypowiedzi samego autora, ten swoiście sakralny obraz, wpisuje się w gatunek malarstwa materii. Jest rozgrywką formalną na temat światła, przestrzeni i struktury; oszczędny w środkach, „czysty” i „rozpowietrzony”. Kolor stanowi tutaj właściwy komponent formy, a zarazem współczynnik wyrazu dzieła, o znacznej uniwersalności, ponieważ sprzyja zarówno sensualności (poszukiwanie harmonii i ciszy), zmaganiu się z odwieczną malarską tajemnicą natury światła i barwy, jak i refleksji metaforycznej (metafizyka) .

Małgorzata Krzyżanowska

Zakup w ramach Narodowego Programu Kultury Znaki Czasu (2007)