Wojciech Zamiara, wykorzystując obraz Jana Matejki Stańczyk stworzy fotograficzny fotomontaż, gdzie miejsce frasobliwego błazna zajmuje roznegliżowany mężczyzna. Tak jak w pierwszym przypadku jest to sam autor. Zdjęcia w zasadzie to czarno-biała reprodukcja obrazu, gdzie zmianie ulega jedynie postać głównego bohatera. Słynący z ciętego dowcipu i troski o ojczyznę Stańczyk, w pracy Zamiary, dla którego ironia i dowcip są ważnym elementem twórczości, uzyskuje dość przewrotny charakter. W szczególności w kontekście matejkowskiej historiozofii, przepełnionej troską o losy ojczyzny.
Matejkowski Stańczyk to dzieło przełomowe – kredo artystyczne ukształtowanego już malarza, gdzie po raz pierwszy ujawnia się myśl historiozoficzna artysty rozpatrującego historię jako ciągłość zjawisk dziejowych i wzajemnych relacji. Ten symbol mądrości i sumienia narodu u Zamiary ulega przekształceniu. Stańczyk na fotografii, co prawda pozostaje zadumany, ale jego ekshibicjonizm nadaje pracy raczej zgoła odmienny wydźwięk. Stańczyk nie rozmyśla nad przyszłością kraju ale raczej symbolizuje ironię i drwinę z narodowych mitów mocno zakorzenionych świadomości Polaków. Stańczyk Zamiary wydaje się być widmem, przewrotnym obrazem współczesnego Stańczyka.

Zakup w ramach Narodowego Programu Kultury Znaki Czasu (2008)