Empatię sacrum do profanum i vice versa tworzą właściwie dwa obiekty, wzięte oczywiście z codzienności, ale nie wyglądające, jak na co dzień. Są to metalowe kosze, ustawione na białej, platformie: jeden pomalowany na złoto, z podpisem autora, drugi – na srebrno, z wyłożonym czarnym workiem na śmieci. Stanowią swoistą parę-opozycję, ale co ważne w tym kontekście, takich połączeń w Galerii Profile pojawiło się w 2012 roku jeszcze osiem, w tym Mao i naród, Hitler i Stalin, mit i mitologia (w osobie Marylin Monroe), pojedyncze i mnogie (Mona Lisa). Kozłowski podpowiada zresztą, by pamiętać tu o jego wcześniejszych Mitologiach sztuki, w których to rozprawiał się z artystycznymi mitologiami i roszczeniami. Czy tak też dzieje się z „cierpiącymi” (empatia, z gr. „empátheia” – cierpienie) wobec siebie sacrum i profanum? Mamy tu na pewno do czynienia z typową dla tego twórcy przewrotną grą dopełniających się przeciwstawień-odniesień, opartą z jednej strony o język, z drugiej zaś o „nomadyczny” proces nadawania znaczeń (od pre-tekstu przez tekst po „kon-tekst”). Przy takim rozumieniu Empatia sacrum do profanum i vice versa wywołuje wiele mitów. Mit artysty, jak Midas zamieniającego wszystko co stworzy w złoto. Mit „nowoczesnego” gestu Duchampa, podpisem na pisuarze deklarującego uwolnienie swobodnego w swych wyborach twórcy od tego, co „estetyczne”. Mit alchemicznej transmutacji, gdzie na zasadzie „równej wymiany” nieszlachetne (nieartystyczne) miało zamieniać się w szlachetne (artystyczne).

Anna Dzierżyc-Horniak

Zakupiono ze środków własnych w ramach programu Kolekcje – Regionalne kolekcje sztuki współczesnej (2013)