Nie jest to krajobraz optymistyczny, emanuje jakąś niepokojącą pustką, lodowatą ciszą i tajemnicą. Trudno tu zidentyfikować porę roku, gdyż drzewa wprawdzie zdają się mieć liście, ale ich kolorystyka, brak szczegółów i swego rodzaju surrealne ujęcie, wprowadzają nas w dezorientację. Także nieobecność postaci ludzkich, zwierząt i jakiejkolwiek formy „życia” budzi dodatkowy niepokój. Pejzaż ten wyraźnie posiada drugie, ukryte dno. Owej głębi artysta zawsze zresztą poszukiwał w sztuce, zarówno swojej, jak i innych malarzy. Podkreślał: „Odczuwam ciągle potrzebę, by w pracach moich, w obrazach, które maluję, bez względu na rodzaj tego, »co« maluję, wyczuwalne było to, czego nie ma i czego nie bałbym się nazwać »tajemnicą« i dać znać innym ludziom o jej istnieniu. (…) Chcę, aby moje prace, spokojnie kontemplowane, nadawały ciszę”. Niejednokrotnie badacze zwracali uwagę, że twórczość Mierzejewskiego „nie mieści się w ramach żadnego znanego ugrupowania czy nurtu w sztuce powojennej”. Wskazywali również na to, że jego obrazy nasycone są „rozproszonym światłem, które wydobywa z półtonów wąskiej palety kolorów, pozornie zatrzymaną w kadrze rzeczywistość”. Jego skupiona, jakby natchniona twórczość, stanowi syntezę malarskości i geometrii. Przebijają z niej: jasność i oszczędność środków formalnych, prostota koncepcji, niemal „matematycznie” przemyślana konstrukcja – ocierające się nawet o pewną oschłość. Do tego zimna, na ogół, paleta barwna, metaforyczny intelektualizm oraz gładkość i miękkość pociągnięć pędzla nadają kompozycjom, jak omawiane Jezioro, wyraz melancholii, samotności, napiętego oczekiwania (…).

Małgorzata Krzyżanowska

Zakup w ramach dotacji Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego, z inicjatywy Przyjaciół Sztuk Pięknych Znaki Czasu w Toruniu (2007)