Andrzej Wasilewski w swoich pracach często poddaje krytyce współczesną rzeczywistość, sięgając przy tym po takie jej atrybuty, jak technologia czy estetyka globalnej kultury. Nie inaczej dzieje się w przypadku Jamoje, choć w tym przypadku zastosowane środki są proste. Jest tylko neon, święcąca i zachęcająca reklama, ale czyż to nie świetny znak naszych czasów?

Widząc ja i moje można przywołać znany ze szkolnych lat List do ludożerców Różewicza, w którym pada pamiętne: „Nie mówcie odwróceni tyłem: ja mnie mój moje / mój żołądek mój włos / (…) moje zdanie”. I pewnie dlatego Wasilewski nazywa tę instalację „egoistyczną”. Egoizm – zdaje się mówić – spotkać można wszędzie – na ulicy, w sklepie, na ogrodzonym osiedlu, gdzie liczy się tylko „moje”. Ale również na wystawie, gdzie jestem „ja – twórca” i „moje – dzieło”. Identyfikując się ze swym „wyrobem” artysta może, jak czyni to Wasilewski, poczuć zniewolenie własną formą. Jako człowiek i jako twórca. A przecież zdarzyć się może jeszcze coś – czy dziś bowiem dzieło nie jest powieleniem czy twórczą replikacją czyjegoś jamoje? Czy zatem jest to jeszcze „moje”, czy może już „twoje”?

Anna Dzierżyc-Horniak

Zakup w ramach Narodowego Programu Kultury Znaki Czasu (2007)