Asamblaż Wojciecha Sobczyńskiego, stojący na pograniczu rzeźby i malarstwa, niewątpliwie można określić jak odwrócenie. Przed kompozycję malarską wysunięte zostają mocowania, które zazwyczaj odnajdziemy po drugiej stronie płótna. Rodzi się pytanie, czy to nie jest manifest ku przedstawianiu rzeczy takimi, jakimi są naprawdę? Czy to nie owa konstrukcja jest prawdziwą wartością? Kredo tym bardziej zostało wzmocnione przez wykorzystanie kontrastu typowo technicznych elementów z klasyczną dla rzeźby sztuką polichromii.

Idea wciąż żywa, choć wcale nie najmłodsza, biorąc pod uwagę, że za początek myślenia o prawdziwości materiału można uznać początek XX wieku, kiedy modernizm zrewolucjonizował podejście do sztuki, wzornictwa i architektury. W akcie oskarżenia o dekoracyjność, zdobiennictwo minionych epok, zdecydowano się wówczas na podporządkowanie formy funkcji, estetyką – nomen omen – abstrakcji, w latach 40. zaś narodziła się kwintesencja kultu konstrukcji i prawdziwości materiałów, jakim jest brutalizm. Uwydatnianie ich pojawia się w kolejnych latach do dnia dzisiejszego, przez takie dzieła jak Centrum Pompidou, popularność eksponowania betonu architektonicznego czy też produkcja ceramiki pozbawiona niektórych elementów tradycyjnego procesu, aby ukazać surowość materiału.

Mam jednak wątpliwości, na ile owa inwersja nie jest jedynie złudna. Poniekąd elementy te w większości przypadków nie zostawały jedynie „ujawnione”, pokazując prawdę o ich działaniu, ale wyeksponowane, czasem niezgodnie z potrzebami funkcjonalnymi czy dołożone na oryginalne konstrukcje, co sprawia, że zostały nowymi ornamentami, a więc tym, czemu programowo się sprzeciwiano. Takie też wrażenie sprawia to dzieło: wyeksponowana konstrukcja nie tylko zdaje się nie spełniać swojej roli, ale niemal symbolicznie staje się obrazem, jego część zostaje pochłonięta przez naturalnie spełniający potrzeby estetyczne obraz.

Tags: blog kolekcji, kolekcja csw