2 – 8 stycznia, piątek – czwartek, bilety: 12/14 zł, karnety: 50/70 zł
Zapraszamy na kolejną edycję przeglądu T-Mobile Nowe Horyzonty Tournée, podczas której będzie można obejrzeć wybór siedmiu filmów ostatniej edycji wrocławskiego festiwalu. W programie znalazły się dzieła, które zdaniem jurorów, nowohoryzontowej publiczności oraz festiwalowych selekcjonerów stały się wydarzeniami, zostały nagrodzone, były szeroko komentowane lub cieszyły się wyjątkową popularnością. Podczas przeglądu zostaną pokazane najnowsze filmy nowohoryzontowych mistrzów: Bruno Dumonta, zaskakującego przezabawnym serialem kryminalnym wyładowanym po brzegi czarnym humorem – Mały Quinquin, oraz Kornéla Mundruczó, który w nagrodzonym w Cannes Białym Bogu w gatunkowym kostiumie pokazuje metaforyczną opowieść o bezpańskim psie i jego zemście na okrutnych ludziach. W programie znalazł się także Zjazd absolwentów – nagrodzony w Wenecji i we Wrocławiu (Międzynarodowy Konkurs Filmów o Sztuce) przebojowy eksperyment szwedzkiej artystki Anny Odell, która w błyskotliwym performansie konfrontuje się ze swoimi szkolnymi oprawcami. Nagrodzony przez jury i publiczność festiwalu T-Mobile Nowe Horyzonty wstrząsający Biały cień Noaza Deshe traktuje z kolei o problemie handlu albinosami w Afryce Wschodniej. Warto zwrócić uwagę na kameralny dramat poruszający problematykę przemocy w rodzinie Pod ochroną w reżyserii Argentyńczyka Diego Lermana, ze wspaniałymi zdjęciami Wojciecha Staronia, oraz surrealistyczną komedię absurdu Sergia Caballero – Dystans. W programie znalazł się także najnowszy film autora Wielkiej ciszy Philipa Gröninga, nagrodzony w Wenecji Specjalną Nagrodą Jury intrygujący formalnie dramat o toksycznym związku małżeńskim – Żona policjanta.
Program:
2 stycznia, piątek
16.00 Biały Bóg
18.00 Dystans
3 stycznia, sobota
12.00 Biały cień
14.00 Pod ochroną
18.00 Zjazd absolwentów
4 stycznia, niedziela
11.00 Mały Quinquin
14.00 Zjazd absolwentów
18.00 Żona policjanta
5 stycznia, poniedziałek
16.00 Pod ochroną
17.45 Mały Quinquin
21.15 Biały Bóg
6 stycznia, wtorek
17.00 Żona policjanta
7 stycznia, środa
18.00 Biały cień
8 stycznia, czwartek
18.00 Dystans
Opisy filmów:
Biały Bóg
White God / Fehér isten
Węgry, Niemcy, Szwecja 2014, 119’
reżyseria: Kornél Mundruczó
scenariusz: Kornél Mundruczó, Viktória Petrányi
zdjęcia: Marcell Rév
obsada: Zsófia Psotta, Sándor Zsótér, Lili Horváth, Lili Monori
Najlepszy film sekcji Un Certain Regard na 67. MFF w Cannes. Polityczna metafora ubrana w gatunkowy kostium. 13-letnia Lili walczy o to, by zachować swojego czworonoga, jednak jej ojciec porzuca psa na środku ulicy. Zwierzę błąka się po mieście, na własnej skórze doświadczając, jak okrutni potrafią być ludzie. Hagen ucieka przed hyclami, wpada w pułapkę chciwego bezdomnego, zostaje uwięziony i trenowany do krwawych walk. W końcu dołącza do sfory rozjuszonych psów, które mszczą się na swoich oprawcach.
„Biały Bóg” jest mroczną, paradoksalną, wieloznaczną bajką zwierzęcą, filmem, który najlepiej ze znanych mi tytułów oddaje duszną atmosferę życia w kraju rządzonym przez Orbana. A przy tym nie ogranicza się do alegorii współczesnego węgierskiego losu, traktuje o powszechnych, od Santiago de Chile po Władywostok, problemach współczesnej polityki.
Jakub Majmurek, „Krytyka Polityczna”
Biały cień
White Shadow
Tanzania, Niemcy, Włochy 2013, 115’
reżyseria: Noaz Deshe
scenariusz: Noaz Deshe, James Masson
zdjęcia: Armin Dierolf, Noaz Deshe
obsada: Hamisi Bazili, James Gayo, Glory Mbayuwayu, Salum Abdallah, Riziki Ally, Tito D. Ntanga
Nagroda dla najlepszego debiutu na 70. MFF w Wenecji oraz Nagroda Publiczności i Grand Prix na 14. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty. W Afryce Wschodniej albinosi traktowani są jak lukratywny towar. Szamani płacą fortunę za części ciała i narządy dotkniętych bielactwem osób, wierzą bowiem, że sporządzone z nich amulety przynoszą szczęście i dobrobyt. Alias jest młodym albinosem żyjącym w tanzańskiej wiosce. Po tym, jak zostaje świadkiem morderstwa swojego ojca, również albinosa, matka wysyła go do miasta, by tam poszukał schronienia.
Unikając estetyzowania przemocy i popadania w tani moralizm, Deshe nakręcił uniwersalny film o inności. (…) Oszczędny formalnie, „Biały cień” jest wstrząsający i ważny; zadaje istotne egzystencjalne pytania w bezpretensjonalny sposób, subtelnie podsuwając odpowiedzi.
Bartosz Sadulski, film.onet.pl
Dystans
The Distance / La distancia
Hiszpania 2014, 80’
reżyseria i scenariusz: Sergio Caballero
zdjęcia: Marc Gómez del Moral
obsada: Michal Lagosz, Alberto Martínez, Jinson Añazco, Roland Olbeter, Vidi Vidal
Komedia absurdu Sergia Caballero, muzyka i artysty konceptualnego, reżysera Finisterrae, dyrektora poświęconego muzyce elektronicznej i multimediom festiwalu Sónar. Przetrzymywany w opuszczonej syberyjskiej elektrowni artysta zleca karłom-telepatom kradzież tytułowego przedmiotu. Odrealnione miejsce i postaci (m.in. beczka układająca haiku) tworzą dziwny, surrealistyczny świat. Dystans to zarazem heist movie, parodia Stalkera Tarkowskiego i melancholijna oda do poszukiwaczy lepszego życia.
Trzeba być szaleńcem albo geniuszem, żeby nakręcić taki film jak „Dystans”. To z pewnością jedna z najbardziej oryginalnych propozycji w programie festiwalu. (…) Jest jednym z tych filmów, które mogą narobić w głowie niezłego bałaganu.
Iwona Sobczyk, gazeta festiwalowa „Na horyzoncie”
Mały Quinquin
Li’l Quinquin / P’tit Quinquin
Francja 2014, 197’
reżyseria i scenariusz: Bruno Dumont
zdjęcia: Guillaume Deffontaines
obsada: Alane Delhaye, Lucy Caron, Bernard Pruvost, Philippe Jore
Czteroodcinkowy serial kryminalny. Wiejską okolicą wstrząsa seria morderstw: poćwiartowane szczątki zabójca chowa w krowich trzewiach. Śledztwo prowadzi dwójka ekscentrycznych policjantów, a ich poczynania obserwuje tytułowy mały Quinquin, okoliczny łobuziak. Poczucie humoru Dumonta jest specyficzne, ale działa! Na ekranie komizm miesza się z tragizmem, nieustępliwością spojrzenia i wyczuleniem na środowiskowe i społeczne animozje.
Miniserial Dumonta można interpretować na wielu poziomach: jako traktat o szaleństwie prowadzącym do ogłupienia, jako krytykę ksenofobii czy jako panoramę wiejskiej społeczności, jednak tematem, któremu Dumont poświęca najwięcej czasu, jest skrajne zróżnicowanie okresów, jakimi są młodość oraz starość.
Jan Stąpor, hatak.pl
Pod ochroną
Refugiado
Argentyna, Francja 2014, 95’
reżyseria: Diego Lerman
scenariusz: Diego Lerman, María Meira
zdjęcia: Wojciech Staroń
obsada: Julieta Díaz, Sebastián Molinaro, Marta Lubos, Valentina García Guerrero, Silvia Bayle
Próba wyrwania się ze spirali domowej przemocy w obiektywie Wojciecha Staronia. Mały Matias po powrocie ze szkoły znajduje swoją matkę w kałuży krwi. Laurze udaje się przeżyć, ale po wyjściu ze szpitala wie już, że ani ona, ani jej ośmioletni syn nie wrócą do agresywnego ojca rodziny. Rozpoczynają wędrówkę w poszukiwaniu azylu, który pozwoli im rozpocząć nowe, wolne od ciągłego strachu życie.
Film Lermana traktuje problem przemocy z rozwagą. Próżno szukać w nim brutalnych scen, które miałyby wstrząsnąć widzem. Postać ojca pozostaje niewidoczna. Oko widza ma być zwrócone w stronę chłopca, jego matki i łączącej ich więzi. Choć przemierzają wspólnie tę samą drogę, w końcu stają na rozdrożu i każde z nich skręca w swoją stronę. Spotykają się na mecie, świadomi tego, czego nie próbowali lub nie chcieli dostrzec, pogodzeni z nową sytuacją i wreszcie wolni.
novela.pl
Zjazd absolwentów
The Reunion / Återträffen
Szwecja 2013, 82’
reżyseria i scenariusz: Anna Odell
zdjęcia: Ragna Jorming
obsada: Anna Odell, Sandra Andreis, Kamila Benhamza, Anders Berg
Nagroda FIPRESCI na 70. MFF w Wenecji i główna nagroda w Konkursie Filmy o Sztuce 14. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty. Pomiędzy fabułą, dokumentem a performansem. Znana z kontrowersyjnych akcji szwedzka artystka Anna Odell była prześladowana w szkole przez rówieśników. 20 lat później nie została zaproszona na zjazd absolwentów. Realizuje więc jego rekonstrukcję ze swoim udziałem. To jednak połowa projektu. Następnie Odell postanawia skonfrontować się z oprawcami.
„Zjazd Absolwentów” to na każdym poziomie (film, performance’ dokument) mocne, doskonale zrealizowane kino. Kontrowersyjne i nieco ekshibicjonistyczne, ale angażujące oraz szczere jednocześnie. Gdy dokumentalistyka, niebanalna osobowość i kino spotykają się w tym samym punkcie, wychodzą właśnie takie małe arcydzieła.
Katarzyna Wolanin, filmaster.pl
Żona policjanta
The Police Officer’s Wife / Die Frau des Polizisten
Niemcy 2013, 175’
reżyseria, scenariusz i zdjęcia: Philip Gröning
obsada: Alexandra Finder, David Zimmerschied, Pia Kleemann, Chiara Kleemann
Specjalna Nagroda Jury na 70. MFF w Wenecji. Młode, sympatyczne małżeństwo: ona realizuje się jako matka, uśmiechnięty mąż pracuje w policji. Ale za drzwiami ich małego domu rzeczywistość nie jest już taka kolorowa. Pokonany przez frustrację mężczyzna zaczyna znęcać się nad żoną, ta popada w depresję. Nie rozstaną się, bo razem trzyma ich toksyczna, kompulsywna miłość. Autor Wielkiej ciszy stworzył intrygujący formalnie film o wielkiej emocjonalnej sile rażenia.
Film przenika groza jak z okrutnej niemieckiej baśni lub romantycznej ballady „Król Olch”, gdzie nakładają się na siebie baśń i rzeczywistość. Ponura współczesna baśń Gröninga jest chłodną i przenikliwą analizą sytuacji, która nie jest wyłączną własnością tradycji niemieckiej. Słyszymy o niej nieustannie w naszych mediach: ojciec zabija swoją rodzinę, matka zabija dziecko, dziecko morduje matkę…
Tadeusz Sobolewski, „Gazeta Wyborcza”
[gallery_bank type=”images” format=”masonry” title=”true” desc=”false” responsive=”true” display=”all” sort_by=”random” animation_effect=”bounce” album_title=”true” album_id=”71″]
Tags: festiwale, kino centrum, wydarzenia
