Praca wideo Tańcząc ze łzami w oczach Daniela Rumiancewa stanowi swoisty autokomentarz do wybranych prac autora. W kilku scenach ujętych między innymi w mieszkaniu, zoo, samochodzie czy nad jeziorem artysta opowiada o siedmiu swoich wcześniejszych realizacjach: NR 1 (1995/2008), Fordanser (2005), Gniazdo (2008), Wyprawa do drugiego pokoju (2007), Widok z okna (2007), DJ (2006), Brudne naczynia na moim balkonie (2005-2007), Mglisty dzień. Dla wzmocnienia siły komentarza artysta użył gestykulacji podpatrzonej u Slavoja Žižka i Bogusława Wołoszańskiego. Dodatkowo mówi on z zamkniętymi ustami, udając – dość nieudolnie – brzuchomówcę. W konsekwencji komentarz, mocno osadzony w duchu psychoanalizy, staje się parodią, będącą osobistym przewodnikiem po pracach artysty. Tytuł pracy został zaczerpnięty od tytuł przeboju zespołu Ultravox, jednego ze sztandarowych przedstawicieli nurtu New Romantic z lat 80. Inną bezpośrednią inspiracją dla artysty był film Sophie Fiennes Zboczona historia kina, będący psychoanalityczną podróżą przez największe dzieła kinematografii światowej, w której przewodnikiem i narratorem jest filozof słoweński Slavoj Žižek. W swoim monologu w wideo Tańcząc ze łzami w oczach opowiada o swojej sztuce, pracach, obsesji bycia niezrozumiałym lub źle interpretowanym. Artysta jednocześnie odsłania się – otwiera przed widzem/słuchaczem. Sztuka pełni dla niego rolę terapeutyczną, stąd nieprzypadkowe nawiązanie do psychoanalizy.

Zakup ze środków Miejskich (2009)