Pejzaż pionowy Ignacego Bulli znamionuje wysoki stopień deformacji w ujęciu tematu. Artysta przekroczył granicę abstrakcji, uniemożliwiając widzowi prostą identyfikację poszczególnych motywów przedstawieniowych. W kompozycji dominują nasycone, zróżnicowane walorowo plamy barwne: zbliżona do prostokąta błękitna forma u dołu kadru, pas czerwieni w jego górnej partii oraz różne odcienie zieleni, występującej pasami jako rodzaj tła. Nanoszone zamaszystym gestem, fakturalne smugi koloru budują niedookreśloną, niezbadaną, całkowicie autonomiczną przestrzeń.
W twórczości Bulli forma plastyczna, czyli to, co widzimy pod postacią znaków, oraz treść – sensy i metafory za nimi się kryjące, tworzą jedną, nierozerwalną całość. Jego prace skłaniają do zastanowienia się nad kwestią statusu obrazu – z jednej strony materialnego przedmiotu, z drugiej – fenomenu odsyłającego do treści metafizycznych. Dualizm ten daje artyście impuls do prowadzenia ciągle nowych badań nad możliwościami wyrazowymi malarstwa i jego potencjałem w zakresie „wyrażenia niewyrażalnego”.

Natalia Cieślak

Zakup w ramach Narodowego Programu Kultury Znaki Czasu (2007)