9 – 11 października 2013, Kino Centrum
Sztuka Zjednoczonego Królestwa znana jest w Polsce i w kontynentalnej Europie bardzo nierównomiernie. Obok nurtów artystycznych i wybitnych dzieł sztuki, o których informacje rozpowszechniły się w świecie (m.in. dzięki międzynarodowemu znaczeniu języka angielskiego), wiele zjawisk zachowało lokalny charakter.
Zapewne przyczyniła się do tego stanu rzeczy dominacja międzynarodowych środowisk Paryża, Monachium i Berlina, po II wojnie światowej Nowego Jorku, powodująca marginalizacje sztuki państw i środowisk odległych od centrów. Brytyjscy artyści przekraczali kanał La Manche (English Channel) w poszukiwaniu inspiracji dla swej twórczości. Przywozili nowe tendencje ekspresjonizmu, kubizmu, surrealizmu i abstrakcji w malarstwie i rzeźbie, modernizmu w architekturze, które przełamywały tradycje Wiktoriańskiej ery. Wiele nowości wnieśli około 1910 i po 1939 roku do londyńskiego środowiska artyści z Europy Środkowej i Wschodniej, często Polacy, w tym żydowskiego pochodzenia. Pojawienie się po wygranej wojnie na światowej scenie artystycznej wybitnych brytyjskich malarzy, rzeźbiarzy i architektów zapewne łączyło się odmienną sytuacją polityczną, w której Zjednoczone Królestwo i połączone z nim sojuszem Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, pragnęły zdominować kulturowo i językowo świat.
Zjednoczone Królestwo i Londyn stały się niekiedy artystycznym przedsionkiem Stanów Zjednoczonych z Nowym Jorkiem, silnie jednak oddziałując na niektóre tendencje artystyczne. W świetle sztuki angielskiej znikają z kontynentalnej perspektywy inne kulturowe kręgi Wyspy, jak Szkocja czy Walia. Dotyczy to także mało znanej sztuki irlandzkiej, zarówno w Republice Irlandii, jak w brytyjskiej Irlandii Północnej. Akcentując wspaniały dorobek brytyjskich twórców, warto zwrócić uwagę na zjawiska pozornie marginalne i odległe. W końcu nie wiadomo, skąd mogą się pojawić fenomeny, które zmienią sztukę i nasze otoczenie.
Tags: csw, konferencja, Konferencja Polskiego Instytutu Studiów nad Sztuką Świata, toruń
