Seria Krzysztofa Zielińskiego Millenium School poświęcona jest szkole podstawowej w Wąbrzeźnie, do której artysta uczęszczał. Zieliński całkiem przypadkowo znajduje się w miejscu znanym z dzieciństwa, a zauroczony jego dziwną aurą zaczyna fotografować. Są wakacje, szkoła jest pusta, powracają wspomnienia — niektóre z przedmiotów wydają się znajome, jednak meble i ściany odmalowano w dziwaczny sposób. Artysta błądzi po korytarzach i szkolnych klasach. Wszystko tryska kolorami, jeszcze klei się od olejnej farby, a pod jej warstwami kryje się historia i nostalgia. Millennium School nie jest szczegółową mapą tego miejsca ani dokumentem, to obraz bajkowej krainy wspomnień, próba „poszukiwania straconego czasu”. Fotografie pozwalają nam „przypomnieć sobie”, są „znakami” minionego — dzięki nim możemy doświadczyć radości i tajemnicy wspomnienia. Proust wielokrotnie pisze o ciążącej na nim konieczności — jedna rzecz przypomina lub karze mu przypomnieć sobie zawsze coś innego: i tak smak magdalenki, przypomina mu ciasteczko, którego kosztował kiedyś w Combray. Fotografie Zielińskiego są więc jak Proustowskie „zmartwychwstania pamięci”, w nich ożywa nasze dzieciństwo, lata spędzone w szkole, wakacje na wsi, pierwsze miłości.

Praca pozyskana jako dar od artysty (2008)